Του νησιού μου ο φάρος σ' έσωσε
και σου έδωσε τροφή.
Όταν έβρεχε
το στήθος μου σε σκέπαζε σαν στέγη μητρική.
Όταν ο ήλιος έκαιγε
το κορμί μου σ' αγκάλιαζε, δροσιά ερωτική.
Και έμεινες χρόνια σ' αυτό το νησί.
Αγαθά και πανηγύρια
σ' έναν έρωτα που έζησες ολοκληρωτικά στιγμή προς στιγμή.
Ώσπου μια μέρα και άλλοι ναυαγοί
κατέφθασαν πολλοί.
Νερό και αγάπη ζήτησαν με χέρια ανοιχτά
αθώα και ξεκάθαρα.
Και εσύ τότε άρχισες να καταπατάς το νησί μου,
να κόβεις τα άνθη του και να με πονάς
χωρίς συναίσθημα κανένα.
Σ' άφησα να πάρεις πάλι το καράβι σου
και να φύγεις μακριά
να ζήσεις άλλα πολλά και να γευτείς ακόμα περισσότερα.
Ώσπου μετά από μήνες
ο φάρος μου σ' εντόπισε μέσα στη μαύρη θάλασσα να ψάχνεις το νησί μου
και ύστερα έσβησε ...
