Τώρα που όλα μοιάζουν γκρίζα
και τα παρατούν
όλοι.
Τώρα που χρεώνεται
η κάθε ανάσα
και σε κοιτούν
περίεργα αν γελάς.
Τώρα που φοβάσαι
να περπατήσεις
και προσέχεις πριν
μιλήσεις.
Τώρα που κοιτάς
κάτω
γιατί ο δρόμος
μπροστά τελειώνει.
Τώρα που όλα όσα
πιστεύεις
έγιναν ανέκδοτα
ημέρας
και ο ήλιος που
ανατέλλει
δε αρκεί για να
ζεσταίνει.
Τώρα ακριβώς βλέπω
πιο καθαρά
και γελάω πιο
δυνατά
Γιατί το στόμα μου
μπορείς να το σφραγίσεις, μα τις σκέψεις μου όχι
και το σπίτι μου
μπορείς να το κλέψεις, μα την αγάπη μου όχι
και τα χέρια μου
μπορείς να τα δέσεις, μα την ψυχή μου όχι.
