Μακάρι να είχα λίγο χρόνο παραπάνω να σε αγκαλιάσω. Οι ώρες περνούν γρήγορα και δεν νιώθω έτοιμη να σ' αφήσω να φύγεις!
Θυμάμαι τις μελισσούλες που μας μάθαιναν να πετάμε όταν ήμασταν μικροί. Θυμάμαι το πάθος που ανακαλύψαμε μαζί.Το πρώτο δοντάκι που έβγαλες πρώτος εσύ. Την πρώτη φορά που χτύπησα, μου φίλησες την πληγή.Θυμάμαι επίσης σκονάκια στο σχολείο και μια μπάλα ποδοσφαίρου να κλωτσάς δήθεν τυχαία προς το μέρος μου.
Περπατήσαμε σε δρόμους με δέντρα, ερημιές, δρόμους γεμάτους φως, φανταστικούς, δρόμους δίχως γυρισμό.
Τι κι αν καμιά φορά ξεφεύγαμε στα λόγια, η αλήθεια είχε τον κυρίαρχο ρόλο στη σχέση μας. Εδώ, στον παράδεισο μας, μου έμαθες να ηρεμώ.
Και έτσι μια μέρα η αθωότητα έγινε πάθος, το πάθος μας!
Αυτό όμως μπορεί να γίνει στάχτη;
Μην φύγεις!
Τα λόγια είναι εύκολα, μα για να πράξεις σωστά πρέπει να είσαι αποφασισμένος. Δεν είναι εύκολο να ξεχάσεις αυτό που σε κάνει ευτυχισμένο. Δεν είναι σωστό να αφήσεις αυτό που αγαπάς.
Μα ποια είμαι εγώ για να σε κρατήσω δίπλα μου;
Μπορεί αυτή που μοιράστηκες για πρώτη φορά το παγωτό σου. Ίσως αυτή που σ' έκανε να νιώσεις ποθητός. Ίσως αυτή που σ' έκανε να γελάσεις σαν μικρό παιδί. Μα σίγουρα αυτή που σε ονειρεύεται σχεδόν κάθε βράδυ.
Μάλλον είναι καλύτερα να φύγω γιατί όταν χάνουμε κάτι, τότε καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικό ήταν για εμάς!
Και αναρωτιέμαι, για πόσο άραγε θα κρατήσει το δικό μας "για πάντα μαζί";
