Αξίες και Όνειρα

  Δύο λέξεις, έντεκα γράμματα και το μονοπάτι μιας ζωής που μόλις αφέθηκες να εξερευνήσεις. Μα ο ενθουσιασμός της νέας αρχής γρήγορα εξατμίζεται όταν αντιλαμβάνεσαι σε πόσο μαύρα νερά κολυμπάς. Και κλείνεις τα μάτια και πέφτεις στα γόνατα και παρακαλάς να γυρίσεις πίσω.

  Πίσω, τότε που δεν ήξερες πολλά, γι’ αυτό όλα ήταν εύκολα. Το έχουν πει πολλοί άλλωστε ότι η άγνοια είναι ευτυχία. Παρακαλάς να γυρίσεις πίσω, τότε που ο ρομαντισμός δεν εξαντλούνταν στα όρια μιας νύχτας πάθους και το σ’ αγαπώ είχε διάρκεια μεγαλύτερη. Πίσω, τότε που φλέρταρες με τα μάτια και όχι με σχόλια σε φωτογραφίες. Τότε, που άφηνες τον άλλο να σε ανακαλύψει και δεν του παρουσιαζόσουν με προετοιμασμένες ατάκες, που αλλάζουν αυτό που είσαι αλλά θα τον κάνουν εγγυημένα δικό σου.

  Και μετά ανοίγεις τα μάτια και συνειδητοποιείς ότι δε γίνεται να γυρίσεις πίσω. Και τα νερά στα οποία κολυμπάς, μαυρίζουν και βαθαίνουν. Και λίγο πριν βυθιστείς, συνέρχεσαι και ψάχνεις τρόπο να φέρεις το πίσω, εδώ. Και η αναζήτηση αυτή, ξέρεις ότι μπορεί να πάρει χρόνια. Όπως ξέρεις και ότι μπορεί να μη καρποφορήσει. Εάν όμως το καταφέρεις, θα ανοίξεις την πόρτα σε έναν παράδεισο που λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν. Και θα στροβιλίζεσαι σε μία δίνη ατέρμονη και ασύγκριτα δυνατή.

  Γιατί το γράφω αυτό ακριβώς, δεν ξέρω. Η μάλλον ξέρω. Γράφω γιατί αυτό που ψάχνω, το βρίσκω σε λάθος άτομα. Σε άτομα που για εμένα δεν σημαίνουν πολλά. Οι πράξεις με αγγίζουν, μα οι ψυχές δεν ταυτίζονται. Δεν ξέρω πώς να στο πω.

Να σου χαμογελάω και να φωτίζεσαι, αυτό θέλω. Να με κρατάς από το χέρι και να γελάς. Αυτό.

Κείμενο μιας φίλης 

photo by http://www.santabanta.com/photos

Νομίζω πως σε ξεπέρασα

Μακάρι να ήξερα τι ρόλο παίζουν στη ζωή μας τα όνειρα. Νόμιζα πως σε είχε διαγράψει το μυαλό μου όμως απ' ότι φαίνεται θα κρύφτηκες στο υποσυνείδητο.

Σε είδα να με πιάνεις από το χέρι και εγώ να κατεβάζω το μανίκι μου για να μη δουν οι άλλοι πως είμαστε μαζί. Είδα επίσης εσένα να μου λες πως ότι και αν κάνω σου αρέσει. Μα πως είναι δυνατόν; Ποτέ δεν ήμασταν μαζί και ποτέ δε θα μου έλεγες κάτι τέτοιο. Μπορεί κάποτε να ήθελα αυτά να ήταν αληθινά όμως πια νομίζω πως σε ξεπέρασα.

Έστω μια φορά το χρόνο θα σε δω σε κάποιο όνειρο μου, σαν να μην πρέπει να σε ξεχάσω.
Λες και θα σε συναντήσω ξανά κάποια μέρα για να μου πεις κάτι, να μου δώσεις κάποιο μήνυμα.

Νομίζω πως για το παρελθόν ήσουν καλός, όμως για το παρόν και το μέλλον μου χρειάζομαι κάποιον με τον οποίο θα νιώσω σιγουριά.

Ήρθε και έφυγες. Ήρθες και έφυγα.
Δεν έχει σημασία πιο από τα δυο έγινε αλλά ποιος δείλιασε πρώτος.
Γιατί εσύ ήσουν δειλός.

Όμως τώρα πια νομίζω νομίζω πως σε ξεπέρασα.
Αλήθεια, σε ξεπέρασα;




photo by Sabina Panayotova

Ο χoρός του έρωτα

Ίσως απόψε σε δω ξανά στο όνειρο μου

Και να με φωτίσεις με τα μάτια σου.

Αν μπορούσα θα ήμασταν μαζί

μα η γη καθώς γυρίζει μας υποβάλλει σε χορό.

Καθώς  γέρνω τα χέρια από τη μια πλευρά

εσύ γυρνάς την πλάτη.

Κάθε φορά που λυγίζω την μέση μου για ν’ ακουμπήσω  πάνω σου

μ’ ένα άλμα βρίσκεσαι μακριά.

Και τότε αρχίζω να τρέχω, να πηδώ, κύκλους να κάνω γύρω σου

για να σε πάρω αγκαλιά.

Να μην αφήσω την φορά της γης να σε πάρει πάλι.

Πόσο δύσκολος είναι ο χορός του έρωτα.

Ο χορός της έλξης και της συντριβής.

Κουράστηκα για απόψε.

Αύριο θα χορέψω ξανά για εσένα.

Μόνο μια χάρη σου ζητώ.

Έλα ξανά στο όνειρο μου,

να με μαγέψουν τα μάτια σου

άλλο δρόμο να μην πάρω.

Εσένα ν’ αγγίξω με τον ερωτικό μου χορό.

Ψάθινο καπέλο

Τι κι αν έξω βρέχει 

εκείνη την γαλάζια θάλασσα έχω στο νου της

Να ξαπλώνει στην άκρη της 

και σεντόνι της το άσπρο κύμα

Ο ήλιος να της φιλάει τα μάγουλα 

ώσπου να κοκκινίσουν

και εσύ να την παρατηρείς 

Ψάθινο καπέλο και γυαλιά

την είδες χτες στην παραλία

Ψάθινο καπέλο και γυαλιά

μια μορφή χαρούμενη και οικεία 

Εκείνη σαν κοιμάται βλέπει κοράλλια,

νιώθει τον ζεστό αέρα να της φυσά τα μαλλιά

και το άρωμα της Ελλάδας την  κάνει να νιώθει πιο ήρεμη από ποτέ

Ψάθινο καπέλο και γυαλιά

την είδες χτες στην παραλία

Ψάθινο καπέλο και γυαλιά

μια μορφή χαρούμενη και οικεία 

Η θάλασσα γαλήνια, λαμπερή

και η άμμος χρυσή προβάλει

Μα εσένα πιο πολύ αυτή σ' έχει μαγέψει 

και δίχως άλλη σκέψη, μίτε υπομονή

μπαίνεις στον όνειρο μαζί της 

Στην άμμο τώρα κυλίεστε μαζί  

και στα δροσερά νερά αναζωογονείστε 

Με το άρωμα της Ελλάδας

να ταξιδεύετε σε ομορφιές που τέλος δεν γνωρίζουν.

Καμία ελπίδα

Όταν η αγκαλιά της συνάντησης 

υποδέχεται το "αντίο"

είναι καλύτερα να κουρνιάζεις στον καναπέ σου

παρά να πικραίνεσαι.

Δεν υπάρχει μόνο η ελπίδα αλλά και η λογική.

Ήταν μοιραίο

Ήταν μοιραίο να σε συναντήσω 
και μοιραίο να σ' ερωτευτώ.

Στο σκοτάδι να σ' ευχαριστήσω 
και στο φως να σε κοιτώ.

Ήταν μοιραίο να σε γνωρίσω
και μοιραίο να σε θέλω από το πρώτο λεπτό.

Θέλησα εγώ να σε κερδίσω,
να γίνεις πάνω στο κορμί μου κεραυνός.

Τώρα κάθε φορά που βρέχει θυμάμαι τα βράδια μας που ήταν έντονα  σαν αστραπές.

Όμως κάτι μέσα σου αλλάζει 
και έχεις πάψει τα ίδια να θες.

Ήταν μοιραίο να λυγίσω
και μοιραίο να σ' ερωτευτώ.

Στο φως πλέον σαν με κοιτάζεις
κάνεις λες και δεν είμαι εδώ.

Ήταν μοιραίο να με αφήσεις
και μοιραίο να σκοτωθώ.

Του χρόνου τέτοια μέρα ίσως πάλι με ζητήσεις
μα να ξέρεις πως δεν θα είμαι εδώ.

Εγωιστής έρωτας, ναυαγός

Του νησιού μου ο φάρος σ' έσωσε 
και σου έδωσε τροφή.

Όταν έβρεχε 
το στήθος μου σε σκέπαζε σαν στέγη μητρική.

Όταν ο ήλιος έκαιγε
το κορμί μου σ' αγκάλιαζε, δροσιά ερωτική.

Και έμεινες χρόνια σ' αυτό το νησί.
Αγαθά και πανηγύρια
σ' έναν έρωτα που έζησες ολοκληρωτικά στιγμή προς στιγμή.

Ώσπου μια μέρα και άλλοι ναυαγοί 
κατέφθασαν πολλοί.

Νερό και αγάπη ζήτησαν με χέρια ανοιχτά
αθώα και ξεκάθαρα.

Και εσύ τότε άρχισες να καταπατάς το νησί μου,
να κόβεις τα άνθη του και να με πονάς
χωρίς συναίσθημα κανένα.

Σ' άφησα να πάρεις πάλι το καράβι σου
και να φύγεις μακριά
να ζήσεις άλλα πολλά και να γευτείς ακόμα περισσότερα.

Ώσπου μετά από μήνες 
ο φάρος μου σ' εντόπισε μέσα στη μαύρη θάλασσα να ψάχνεις το νησί μου
και ύστερα έσβησε ...  

Η αγάπη σου πληγή

Αφού με πληγώνεις,

πως μπορώ να τα ξεχάσω όλα;

Τα σημάδια από τις πληγές μου σαν τα βλέπω

πονάω ξανά.

Δεν μπορώ τις φωνές,

με κάνουν κομμάτια.

Μεγαλώνω, πονώ, ξεπερνώ και χαμογελάω.

Έτσι λέω για να κοροϊδεύω τον εαυτό μου.

Λες και κάθομαι δίπλα στη φωτιά με κλειστά τα μάτια,

μα ο καπνός με πνίγει!

Δεν μου αρέσει να βλέπω το πρόσωπο μου στον καθρέφτη

με θλιμμένο βλέμμα.

Και το ξέρω πως ούτε και εσύ το θέλεις.

Κλαίω και μ’ αγκαλιάζεις.

Πονάω και με θεραπεύεις.

Άκουσε με 

σε παρακαλώ, μη φωνάζεις…

Το καυτό σου βλέμμα

Δύο γυναίκες να ερωτευτούν. Τι πιο απλό και τι πιο περίπλοκο…

Σου είχα πει « όλα ή τίποτα μαζί σου »  μα εσύ απλά ζούσες για τη στιγμή. Δεν θα θυσίαζα κάτι ουσιαστικό και βαθύ απλά να έρθουμε για μια φορά σε επαφή. Δεν μπορώ όταν σε θυμάμαι να περνάς από μπροστά μου και να κάνεις πασαρέλα δείχνοντας μου όλα όσα θα ήθελα να χαϊδέψω.  Μου έριξες ένα βλέμμα φωτιά που ακόμα το θυμάμαι. Γελούσες δυνατά για να σε ακούω όταν βρισκόμουν μακριά.

Και μετά άρχισες να αδιαφορείς.

Με σκότωνες γλυκά με αυτή την συμπεριφορά σου.

Δεν μιλούσες ή μάλλον δεν ήθελες να μιλήσεις για εμάς.

 Ήταν πληγή αυτό για εμένα. Μαχαίρι στο στήθος μου η απώλεια σου κάποια βράδια, να μου κόβει την ανάσα.

Ήσουν ο πρώτος μου έρωτας, πλατωνικός  μεν  αλλά ήσουν έρωτας.

Και μετά από 10 χρόνια σε συναντώ ξανά. Δεν είχες αλλάξει καθόλου. Ήσουν και πάλι τόσο μαγική!  Ο τρόπος που περνούσες τα δάκτυλα σου μέσα από τα μαλλιά σου, γέρνοντας στο πλάι το λαιμό σου, τόσο δελεαστική πρόσκληση για φιλιά. 

Και παρακαλούσα μέσα μου για άλλη μια φορά όπως και τότε να πάρω μια βαθιά ανάσα μέσα από τα καστανόξανθα μαλλιά σου και άλλη μια τη στιγμή που εξέπνεες  να ρουφούσα την ανάσα σου μέσα μου, όπως έκανα εκείνο το βράδυ.

Προσπαθώντας να σε ξεχάσω έψαξα αλλού να πάω και βρήκα όντως κάποια μέρα μια αγκαλιά που θα ήταν μαζί μου για περισσότερο από κάτι ώρες πάθους. Μα και πάλι το μυαλό μου ακόμα κάπου κάπου  γυρίζει σε εσένα.

Ήρθες από το πουθενά και έφυγες με τον ίδιο τρόπο.

Μετανιωμένη;  Όχι δεν νομίζω… Απλά μπορεί να μην μπορούσες να παραδεχτείς το πόσο με ήθελες και εσύ.

Μου λείπεις ακόμα αφόρητα.

Και θυμάμαι τότε που σιωπηλά κοιτούσα το λακκάκι στο μάγουλο σου όταν γελούσες στους φίλους σου.

Και ακόμα καλύτερα θυμάμαι όταν ήρθαμε πιο κοντά.

Και θα ανέβαινα σκαλί σκαλί με υπομονή μέχρι να αγγίξω ξανά το κορμί σου αρκεί να ήθελες να είσαι μαζί μου.

Να ξέρεις ότι δεν ερωτεύτηκα τα μάτια σου αλλά τον τρόπο που κοιτάς.

(Αληθινή ιστορία αναγνώστριας)

Τώρα

Τώρα που όλα μοιάζουν γκρίζα

και τα παρατούν όλοι.

Τώρα που χρεώνεται η κάθε ανάσα

και σε κοιτούν περίεργα αν γελάς.

Τώρα που φοβάσαι να περπατήσεις

και προσέχεις πριν μιλήσεις.

Τώρα που κοιτάς κάτω

γιατί ο δρόμος μπροστά τελειώνει.

Τώρα που όλα όσα πιστεύεις

έγιναν ανέκδοτα ημέρας

και ο ήλιος που ανατέλλει

δε αρκεί για να ζεσταίνει.

Τώρα ακριβώς βλέπω πιο καθαρά

και γελάω πιο δυνατά

Γιατί το στόμα μου μπορείς να το σφραγίσεις, μα τις σκέψεις μου όχι

και το σπίτι μου μπορείς να το κλέψεις, μα την αγάπη μου όχι

και τα χέρια μου μπορείς να τα δέσεις, μα την ψυχή μου όχι.

Και μπορεί εσύ να μην το καταλαβαίνεις αλλά αν έχω αυτά, έχω τα πάντα.