Ο χoρός του έρωτα

Ίσως απόψε σε δω ξανά στο όνειρο μου

Και να με φωτίσεις με τα μάτια σου.

Αν μπορούσα θα ήμασταν μαζί

μα η γη καθώς γυρίζει μας υποβάλλει σε χορό.

Καθώς  γέρνω τα χέρια από τη μια πλευρά

εσύ γυρνάς την πλάτη.

Κάθε φορά που λυγίζω την μέση μου για ν’ ακουμπήσω  πάνω σου

μ’ ένα άλμα βρίσκεσαι μακριά.

Και τότε αρχίζω να τρέχω, να πηδώ, κύκλους να κάνω γύρω σου

για να σε πάρω αγκαλιά.

Να μην αφήσω την φορά της γης να σε πάρει πάλι.

Πόσο δύσκολος είναι ο χορός του έρωτα.

Ο χορός της έλξης και της συντριβής.

Κουράστηκα για απόψε.

Αύριο θα χορέψω ξανά για εσένα.

Μόνο μια χάρη σου ζητώ.

Έλα ξανά στο όνειρο μου,

να με μαγέψουν τα μάτια σου

άλλο δρόμο να μην πάρω.

Εσένα ν’ αγγίξω με τον ερωτικό μου χορό.

Ψάθινο καπέλο

Τι κι αν έξω βρέχει 

εκείνη την γαλάζια θάλασσα έχω στο νου της

Να ξαπλώνει στην άκρη της 

και σεντόνι της το άσπρο κύμα

Ο ήλιος να της φιλάει τα μάγουλα 

ώσπου να κοκκινίσουν

και εσύ να την παρατηρείς 

Ψάθινο καπέλο και γυαλιά

την είδες χτες στην παραλία

Ψάθινο καπέλο και γυαλιά

μια μορφή χαρούμενη και οικεία 

Εκείνη σαν κοιμάται βλέπει κοράλλια,

νιώθει τον ζεστό αέρα να της φυσά τα μαλλιά

και το άρωμα της Ελλάδας την  κάνει να νιώθει πιο ήρεμη από ποτέ

Ψάθινο καπέλο και γυαλιά

την είδες χτες στην παραλία

Ψάθινο καπέλο και γυαλιά

μια μορφή χαρούμενη και οικεία 

Η θάλασσα γαλήνια, λαμπερή

και η άμμος χρυσή προβάλει

Μα εσένα πιο πολύ αυτή σ' έχει μαγέψει 

και δίχως άλλη σκέψη, μίτε υπομονή

μπαίνεις στον όνειρο μαζί της 

Στην άμμο τώρα κυλίεστε μαζί  

και στα δροσερά νερά αναζωογονείστε 

Με το άρωμα της Ελλάδας

να ταξιδεύετε σε ομορφιές που τέλος δεν γνωρίζουν.

Καμία ελπίδα

Όταν η αγκαλιά της συνάντησης 

υποδέχεται το "αντίο"

είναι καλύτερα να κουρνιάζεις στον καναπέ σου

παρά να πικραίνεσαι.

Δεν υπάρχει μόνο η ελπίδα αλλά και η λογική.

Ήταν μοιραίο

Ήταν μοιραίο να σε συναντήσω 
και μοιραίο να σ' ερωτευτώ.

Στο σκοτάδι να σ' ευχαριστήσω 
και στο φως να σε κοιτώ.

Ήταν μοιραίο να σε γνωρίσω
και μοιραίο να σε θέλω από το πρώτο λεπτό.

Θέλησα εγώ να σε κερδίσω,
να γίνεις πάνω στο κορμί μου κεραυνός.

Τώρα κάθε φορά που βρέχει θυμάμαι τα βράδια μας που ήταν έντονα  σαν αστραπές.

Όμως κάτι μέσα σου αλλάζει 
και έχεις πάψει τα ίδια να θες.

Ήταν μοιραίο να λυγίσω
και μοιραίο να σ' ερωτευτώ.

Στο φως πλέον σαν με κοιτάζεις
κάνεις λες και δεν είμαι εδώ.

Ήταν μοιραίο να με αφήσεις
και μοιραίο να σκοτωθώ.

Του χρόνου τέτοια μέρα ίσως πάλι με ζητήσεις
μα να ξέρεις πως δεν θα είμαι εδώ.

Εγωιστής έρωτας, ναυαγός

Του νησιού μου ο φάρος σ' έσωσε 
και σου έδωσε τροφή.

Όταν έβρεχε 
το στήθος μου σε σκέπαζε σαν στέγη μητρική.

Όταν ο ήλιος έκαιγε
το κορμί μου σ' αγκάλιαζε, δροσιά ερωτική.

Και έμεινες χρόνια σ' αυτό το νησί.
Αγαθά και πανηγύρια
σ' έναν έρωτα που έζησες ολοκληρωτικά στιγμή προς στιγμή.

Ώσπου μια μέρα και άλλοι ναυαγοί 
κατέφθασαν πολλοί.

Νερό και αγάπη ζήτησαν με χέρια ανοιχτά
αθώα και ξεκάθαρα.

Και εσύ τότε άρχισες να καταπατάς το νησί μου,
να κόβεις τα άνθη του και να με πονάς
χωρίς συναίσθημα κανένα.

Σ' άφησα να πάρεις πάλι το καράβι σου
και να φύγεις μακριά
να ζήσεις άλλα πολλά και να γευτείς ακόμα περισσότερα.

Ώσπου μετά από μήνες 
ο φάρος μου σ' εντόπισε μέσα στη μαύρη θάλασσα να ψάχνεις το νησί μου
και ύστερα έσβησε ...  

Η αγάπη σου πληγή

Αφού με πληγώνεις,

πως μπορώ να τα ξεχάσω όλα;

Τα σημάδια από τις πληγές μου σαν τα βλέπω

πονάω ξανά.

Δεν μπορώ τις φωνές,

με κάνουν κομμάτια.

Μεγαλώνω, πονώ, ξεπερνώ και χαμογελάω.

Έτσι λέω για να κοροϊδεύω τον εαυτό μου.

Λες και κάθομαι δίπλα στη φωτιά με κλειστά τα μάτια,

μα ο καπνός με πνίγει!

Δεν μου αρέσει να βλέπω το πρόσωπο μου στον καθρέφτη

με θλιμμένο βλέμμα.

Και το ξέρω πως ούτε και εσύ το θέλεις.

Κλαίω και μ’ αγκαλιάζεις.

Πονάω και με θεραπεύεις.

Άκουσε με 

σε παρακαλώ, μη φωνάζεις…

Το καυτό σου βλέμμα

Δύο γυναίκες να ερωτευτούν. Τι πιο απλό και τι πιο περίπλοκο…

Σου είχα πει « όλα ή τίποτα μαζί σου »  μα εσύ απλά ζούσες για τη στιγμή. Δεν θα θυσίαζα κάτι ουσιαστικό και βαθύ απλά να έρθουμε για μια φορά σε επαφή. Δεν μπορώ όταν σε θυμάμαι να περνάς από μπροστά μου και να κάνεις πασαρέλα δείχνοντας μου όλα όσα θα ήθελα να χαϊδέψω.  Μου έριξες ένα βλέμμα φωτιά που ακόμα το θυμάμαι. Γελούσες δυνατά για να σε ακούω όταν βρισκόμουν μακριά.

Και μετά άρχισες να αδιαφορείς.

Με σκότωνες γλυκά με αυτή την συμπεριφορά σου.

Δεν μιλούσες ή μάλλον δεν ήθελες να μιλήσεις για εμάς.

 Ήταν πληγή αυτό για εμένα. Μαχαίρι στο στήθος μου η απώλεια σου κάποια βράδια, να μου κόβει την ανάσα.

Ήσουν ο πρώτος μου έρωτας, πλατωνικός  μεν  αλλά ήσουν έρωτας.

Και μετά από 10 χρόνια σε συναντώ ξανά. Δεν είχες αλλάξει καθόλου. Ήσουν και πάλι τόσο μαγική!  Ο τρόπος που περνούσες τα δάκτυλα σου μέσα από τα μαλλιά σου, γέρνοντας στο πλάι το λαιμό σου, τόσο δελεαστική πρόσκληση για φιλιά. 

Και παρακαλούσα μέσα μου για άλλη μια φορά όπως και τότε να πάρω μια βαθιά ανάσα μέσα από τα καστανόξανθα μαλλιά σου και άλλη μια τη στιγμή που εξέπνεες  να ρουφούσα την ανάσα σου μέσα μου, όπως έκανα εκείνο το βράδυ.

Προσπαθώντας να σε ξεχάσω έψαξα αλλού να πάω και βρήκα όντως κάποια μέρα μια αγκαλιά που θα ήταν μαζί μου για περισσότερο από κάτι ώρες πάθους. Μα και πάλι το μυαλό μου ακόμα κάπου κάπου  γυρίζει σε εσένα.

Ήρθες από το πουθενά και έφυγες με τον ίδιο τρόπο.

Μετανιωμένη;  Όχι δεν νομίζω… Απλά μπορεί να μην μπορούσες να παραδεχτείς το πόσο με ήθελες και εσύ.

Μου λείπεις ακόμα αφόρητα.

Και θυμάμαι τότε που σιωπηλά κοιτούσα το λακκάκι στο μάγουλο σου όταν γελούσες στους φίλους σου.

Και ακόμα καλύτερα θυμάμαι όταν ήρθαμε πιο κοντά.

Και θα ανέβαινα σκαλί σκαλί με υπομονή μέχρι να αγγίξω ξανά το κορμί σου αρκεί να ήθελες να είσαι μαζί μου.

Να ξέρεις ότι δεν ερωτεύτηκα τα μάτια σου αλλά τον τρόπο που κοιτάς.

(Αληθινή ιστορία αναγνώστριας)

Τώρα

Τώρα που όλα μοιάζουν γκρίζα

και τα παρατούν όλοι.

Τώρα που χρεώνεται η κάθε ανάσα

και σε κοιτούν περίεργα αν γελάς.

Τώρα που φοβάσαι να περπατήσεις

και προσέχεις πριν μιλήσεις.

Τώρα που κοιτάς κάτω

γιατί ο δρόμος μπροστά τελειώνει.

Τώρα που όλα όσα πιστεύεις

έγιναν ανέκδοτα ημέρας

και ο ήλιος που ανατέλλει

δε αρκεί για να ζεσταίνει.

Τώρα ακριβώς βλέπω πιο καθαρά

και γελάω πιο δυνατά

Γιατί το στόμα μου μπορείς να το σφραγίσεις, μα τις σκέψεις μου όχι

και το σπίτι μου μπορείς να το κλέψεις, μα την αγάπη μου όχι

και τα χέρια μου μπορείς να τα δέσεις, μα την ψυχή μου όχι.

Και μπορεί εσύ να μην το καταλαβαίνεις αλλά αν έχω αυτά, έχω τα πάντα.

Δώσε μου έμπνευση

Δεν είμαι από αυτές που ξέρεις.
Εγώ είμαι φωνή και σιωπή μαζί.

Σε καλώ στα υπόγεια της ψυχής μου,
να αρχίσεις από τα βασικά
και μετά σε ουρανοξύστη θα σε ανεβάσω,
να τα δεις όλα από ψηλά.

Αν εξ αρχής σου δώσω πολλά
τότε θα γίνεις κάποιος άλλος, το ξέρω,
θα αλλάξεις...

Όλα σιγά σιγά.
Να νιώθω σιγουριά, να σου προσφέρω και να σου δίνομαι.

Δώσ' μου έμπνευση 
να βρίσκω σκοπό στη μουσική μας.

Δώσ' μου εσένα
να θυμάμαι πόσο ωραία είναι η αίσθηση της λέξεις "ποθώ".

Στα μονοπάτια της ζωής

Δεν στο υπόσχομαι 

μα το ξέρω πως μια μέρα θα σε δω ξανά.

Δρομάκια και στενά 

τα αναπάντητα ερωτήματα μου.

Περπατούσαν και σκαρφάλωναν 

τα συναισθήματα μου.

Κάποιες στιγμές δίσταζα να εκφραστώ και άλλοτε έλεγα τι ένιωθα 

πριν προλάβει η λογική και μου αρπάξει τη μιλιά.

Σε όποιο μονοπάτι τώρα και αν γυρίζεις,

ξέρεις πως η καρδιά ποτέ δεν ξεχνά.

Μπορεί να μην μένουν τα πάντα ανεξίτηλα όμως κάποια σημάδια δεν φεύγουν ποτέ. 

Και γελούσες συνέχεια σε εκείνο το ταξίδι σου.

Και χοροπηδούσα από χαρά στο ίδιο ταξίδι.

Ανεβήκαμε ψηλά και κοιτούσαμε μακριά.

Βλέπαμε το μετά, μόνο που άρχισε να βραδιάζει και ο ουρανός έγινε μαύρος.

Τι μπορείς να δεις τώρα; 

Τίποτα δεν φαίνεται. 

Απλά συνεχίζεις να προχωράς.

Δρομάκι δικό μας δεν χαράξαμε,

σε άλλα περπατήσαμε  να τα θυμάσαι όταν θα περνάς

και να λες ψιθυριστά τα λόγια μου 

"δεν στο υπόσχομαι μα πρέπει να δεχτείς πως δεν θα σε ξεχάσω ποτέ".