Σάββατο 11 Ιουνίου 2011

Θέλω φως



Ποιος έκλεισε τα φώτα ;
Δεν βλέπω τίποτα.

Μ' ακούει κανείς;
Με πνίγει ο φόβος.

Προς τα που να βηματίσω; 
Μπορεί να πέσω, 
να χτυπήσω και να πονέσω πολύ.

Βρέθηκα ξαφνικά μόνη 
σ' ένα σκοτεινό δωμάτιο.

Φοβάμαι να απλώσω τα χέρια,
μήπως πληγωθώ.

Ανατριχιάζω στην ιδέα
πως δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει
με μια μόνο στροφή του σώματος μου.

Ποιος είναι τόσο άκαρδος και με παράτησε εδώ ;
Όποιος και να 'ναι, 
με απογοήτευσε πολύ.


Κυριακή 5 Ιουνίου 2011

Απέραντη ανάγκη σ' έχω

Μου είπαν για εσένα
τα κύματα

ότι κάποτε μ' αγάπησες

εκείνο το βράδυ
ήμουν ζαλισμένη,
δεν έδωσα σημασία στα λεγόμενα τους.

Τα κύματα χτυπούν στα βράχια και μετά φεύγουν
έτσι και τα λόγια τους
χτύπησαν την πόρτα της καρδιάς μου
και ύστερα χάθηκαν στο βυθό.

Πνίγηκε η ανάσα μου
μέσα σε δυο λέξεις

κι όμως δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το βράδυ,
ούτε το κα΄θε βράδυ που μου έλεγες καληνύχτα.

Ζητώ και πάλι την αγκαλιά σου
για φαντάσου,
κάποτε ήμασταν φίλοι.

Τώρα πια είμαστε τόσο κοντά
μα παράλληλα και τόσο μακριά.

Οι καρδιές μας θέλουν να πουν καλημέρα
όμως τα σώματα κάνουν πίσω.

Δεν θέλω να σε αφήσω,
ακόμα και τώρα δεν είναι αργά
για να σου μιλήσω ...

Κυριακή 29 Μαΐου 2011

Χίλιες κλωστές



Έμπλεξαν οι ζωές μας,
κουβάρι γίνανε
και πλέκουμε ρούχα μαζί
για τον χειμώνα

Ένα κασκόλ φτιάξαμε
να δενόμαστε από το λαιμό
και να μένουμε αγκαλιά

Θα περάσει και τούτος ο χειμώνας
το κρύο θα γίνει ζέστη
και η αγάπη, έρωτας.


Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

Το λεωφορείο

Είχε χρώμα κιπαρισσί 
λες και είχε σκοπό να χάνεται 
μέσα στο δάσος της ψυχής σου.


Κάποιοι λένε 
πως ακουγόταν μουσική
καθ' όλη τη διαδρομή


λένε επίσης πως οι θέσεις του
μύριζαν γλυκό τριαντάφυλλο.


Θα άνθιζε ηρεμία μέσα στην ψυχή σου
άμα ανέβαινες.


Άγνωστος ο προορισμός του
αλλά ενδιαφέρουσα η διαδρομή.


Είχες την ευκαιρία να δεις
από τα γυαλιστερά του παράθυρα 
όλον τον κόσμο!


Θα μπορούσε να κρατούσε για πάντα 
τούτο το ταξίδι.


Πολλοί φοβήθηκαν να μπουν.
Πολλοί κορόιδεψαν όσους μπήκαν.
Λίγοι κατάλαβαν τον σκοπό που έχουν στη ζωή.


Εγώ τόλμησα και έκοψα εισιτήριο,
το ίδιο και εσύ


εγώ έκατσα δίπλα στο παράθυρο,
και δίπλα μου εσύ


εγώ κοίταζα τον κόσμο και μάθαινα τι θα πει αγάπη,
εσύ μια μύγα σκότωσες πάνω στο τζάμι.


Κοιτούσα την ανατολή του ήλιου.
Κοιτούσες τη σκιά που έχει το μυρμήγκι όταν ο ήλιος βασιλεύει.


Άκουγα το ρυθμό που χτυπούσε η καρδιά σου.
Άκουσες το φρενάρισμα του λεωφορείου
και η μηχανή έσβησε....


Δευτέρα 9 Μαΐου 2011

Με τα σώματα σε επαφή



Δεν έχω βρει ακόμα πια λέξη να σου πω,
που να κρύβει μέσα της όλα όσα νιώθω.

Μην μ' αφήσεις ούτε στιγμή
απ' τα χέρια σου

μην με βγάζεις από το μυαλό σου.

Βασάνισε με αργά,
να μην χορταίνω τα φιλιά σου.

Με το σώμα
δείξε μου όσα θέλεις να μου πεις

εξάλλου οι λέξεις δεν είναι ικανές να φανερώσουν
όλα όσα θέλεις.

Γι' αυτό πάνε με όπου θέλεις εσύ,
στα πιο μακρινά όνειρα μου!

Μάθε μου πως να βαδίζω
στα κρυφά μονοπάτια της ψυχής σου.

Είμαι σίγουρη ότι μια μέρα θα γίνω δική σου...

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Σιωπή



Μη μου πεις λέξη
ίσως να θέλω πολύ να μάθω,
μα καλύτερη είναι η σιωπή.

Με αφήνει να ελπίζω, να ονειρεύομαι.

Φοβάμαι μήπως τα λόγια σου
γίνουν μαχαίρια
και ένα προς ένα θα καρφώνουν
κάθε ελπίδα μου.

Δεν σε μισώ,
ακόμα και αν είσαι ο δολοφόνος της χαράς μου

ό,τι έχω λατρέψει
δεν χάνει ποτέ την αξία σου για εμένα,
δεν γίνεται πότε κακό.

Δεν νιώθω έτοιμη ν' ακούσω
ακόμα και αυτό που θέλω.

Πόσο γεμάτη νιώθω όταν σ' αντικρίζω
που μου είναι αρκετό.

Λένε πως οι πλατωνικοί έρωτες
δεν ξεχνιούνται ποτέ

όμως εγώ νιώθω πως αν σε γνωρίσω καλύτερα
θα γεννηθεί κάτι πιο βαθύ,

πως θα έρθει εκείνη η μέρα που θα νιώθω σίγουρη,
για όσα έχεις να μου πεις

μέχρι που θα ζητώ και άλλα τόσα.

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Σ' ένα μικρό δρομάκι

Κάθε φορά που λέω να κάνω ένα βήμα παραπέρα
έρχεσαι εσύ και μου κλείνεις το μάτι.
Όχι, δεν λέω ότι μ' αγαπάς,
μα τη ζωή μου αναστατώνεις.

Λες και σε στέλνει μπροστά μου
κάτι το ανεξήγητο,
για να μου υπενθυμίσει
πως δεν έχω τελειώσει ακόμα μαζί σου.

Δεν άλλαξες τώρα που σε βλέπω ξανά,
τα μάτια σου έχουν την ίδια φωτιά με τότε.

Νόμιζα ότι δε θα σ' έβλεπα ξανά
και αυτό μ' έκανε να σταματήσω να πιστεύω.

Και όλο όταν πάω να κάνω ένα βήμα παραπέρα,
εμφανίζεσαι εμπρός μου.

Διακρίνω αμηχανία,
γρήγορα βλέμματα,
κοφτές κουβέντες.

Καλέ μου,
δε ξέρω τι να σου πω
δε ξέρω από που ν' αρχίσω.

Έτσι είμαστε όλοι μας,
φοβόμαστε να πούμε την αλήθεια
μήπως στο τέλος πληγωθούμε.

Και τι κάνουμε αντί αυτού;
Χαλιναγωγούμε τα θέλω μας και πληγώνουμε την καρδιά μας...

Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

Σε ρωτώ



Πως να κάνουμε διάλογο
άμα εσύ δε μου μιλάς;

Σε κοιτάω και σου θέτω ερωτήματα
αναπάντητα θα μείνουν,
να στοιχειώνουν τη ζωή μου.

Πως να γίνουμε ξένοι
αφού νιώθω αγάπη
και ας μην είσαι εδώ.

Κρύβομαι πίσω από στίχους,
ζωγραφίζω τους τοίχους

για εσένα μιλώ.

Πως να πείσω τον εαυτό μου
ότι δεν σε γνώρισα ποτέ,
αφού ανεξίτηλη έχει μείνει εκείνη η μέρα.

Ένα μικρό μνημείο έγινες
στης μνήμης μου
τα αναπάντητα "γιατί".

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

Αξίες και Όνειρα

Δύο λέξεις, έντεκα γράμματα και το μονοπάτι μιας ζωής που μόλις αφέθηκες να εξερευνήσεις. Μα ο ενθουσιασμός της νέας αρχής γρήγορα εξατμίζεται όταν αντιλαμβάνεσαι σε πόσο μαύρα νερά κολυμπάς. Και κλείνεις τα μάτια και πέφτεις στα γόνατα και παρακαλάς να γυρίσεις πίσω.
Πίσω, τότε που δεν ήξερες πολλά, γι’ αυτό όλα ήταν εύκολα. Το έχουν πει πολλοί άλλωστε ότι η άγνοια είναι ευτυχία. Παρακαλάς να γυρίσεις πίσω, τότε που ο ρομαντισμός δεν εξαντλούνταν στα όρια μιας νύχτας πάθους και το σ’ αγαπώ είχε διάρκεια μεγαλύτερη. Πίσω, τότε που φλέρταρες με τα μάτια και όχι με σχόλια σε φωτογραφίες. Τότε, που άφηνες τον άλλο να σε ανακαλύψει και δεν του παρουσιαζόσουν με προετοιμασμένες ατάκες, που αλλάζουν αυτό που είσαι αλλά θα τον κάνουν εγγυημένα δικό σου.

Και μετά ανοίγεις τα μάτια και συνειδητοποιείς ότι δε γίνεται να γυρίσεις πίσω. Και τα νερά στα οποία κολυμπάς, μαυρίζουν και βαθαίνουν. Και λίγο πριν βυθιστείς, συνέρχεσαι και ψάχνεις τρόπο να φέρεις το πίσω, εδώ. Και η αναζήτηση αυτή, ξέρεις ότι μπορεί να πάρει χρόνια. Όπως ξέρεις και ότι μπορεί να μη καρποφορήσει. Εάν όμως το καταφέρεις, θα ανοίξεις την πόρτα σε έναν παράδεισο που λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν. Και θα στροβιλίζεσαι σε μία δίνη ατέρμονη και ασύγκριτα δυνατή.


Γιατί το γράφω αυτό ακριβώς, δεν ξέρω. Η μάλλον ξέρω. Γράφω γιατί αυτό που ψάχνω, το βρίσκω σε λάθος άτομα. Σε άτομα που για εμένα δεν σημαίνουν πολλά. Οι πράξεις με αγγίζουν, μα οι ψυχές δεν ταυτίζονται. Δεν ξέρω πώς να στο πω.


Να σου χαμογελάω και να φωτίζεσαι, αυτό θέλω. Να με κρατάς από το χέρι και να γελάς. Αυτό.


Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

ανατολή και δύση

Τι σημαίνει χαρά;
Χιλιάδες έννοιες πλημμυρίζουν το μυαλό μου.
Δεν ξέρω πια να διαλέξω.

Τι σημαίνει λύπη;
Με μια και μόνο έκφραση στο πρόσωπο του άλλου,
νιώθεις και εσύ άμα έχει πονέσει.

Ίσως άμα υπήρχε μόνο η χαρά να ήμασταν αχάριστοι και αλαζόνες.

Ίσως άμα υπήρχε μόνο η λύπη, 
οι άνθρωποι θα ήταν τόσο δηλοί 
που θα αυτοκτονούσαν.

Χρειάζεσαι και τα δύο 
και ας μην το ξέρεις.

Μόνο σου εύχομαι,
όσες φορές κι αν λες αντίο
ποτέ να μην υποφέρεις...


Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...