Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Σιωπή



Μη μου πεις λέξη
ίσως να θέλω πολύ να μάθω,
μα καλύτερη είναι η σιωπή.

Με αφήνει να ελπίζω, να ονειρεύομαι.

Φοβάμαι μήπως τα λόγια σου
γίνουν μαχαίρια
και ένα προς ένα θα καρφώνουν
κάθε ελπίδα μου.

Δεν σε μισώ,
ακόμα και αν είσαι ο δολοφόνος της χαράς μου

ό,τι έχω λατρέψει
δεν χάνει ποτέ την αξία σου για εμένα,
δεν γίνεται πότε κακό.

Δεν νιώθω έτοιμη ν' ακούσω
ακόμα και αυτό που θέλω.

Πόσο γεμάτη νιώθω όταν σ' αντικρίζω
που μου είναι αρκετό.

Λένε πως οι πλατωνικοί έρωτες
δεν ξεχνιούνται ποτέ

όμως εγώ νιώθω πως αν σε γνωρίσω καλύτερα
θα γεννηθεί κάτι πιο βαθύ,

πως θα έρθει εκείνη η μέρα που θα νιώθω σίγουρη,
για όσα έχεις να μου πεις

μέχρι που θα ζητώ και άλλα τόσα.

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Σ' ένα μικρό δρομάκι

Κάθε φορά που λέω να κάνω ένα βήμα παραπέρα
έρχεσαι εσύ και μου κλείνεις το μάτι.
Όχι, δεν λέω ότι μ' αγαπάς,
μα τη ζωή μου αναστατώνεις.

Λες και σε στέλνει μπροστά μου
κάτι το ανεξήγητο,
για να μου υπενθυμίσει
πως δεν έχω τελειώσει ακόμα μαζί σου.

Δεν άλλαξες τώρα που σε βλέπω ξανά,
τα μάτια σου έχουν την ίδια φωτιά με τότε.

Νόμιζα ότι δε θα σ' έβλεπα ξανά
και αυτό μ' έκανε να σταματήσω να πιστεύω.

Και όλο όταν πάω να κάνω ένα βήμα παραπέρα,
εμφανίζεσαι εμπρός μου.

Διακρίνω αμηχανία,
γρήγορα βλέμματα,
κοφτές κουβέντες.

Καλέ μου,
δε ξέρω τι να σου πω
δε ξέρω από που ν' αρχίσω.

Έτσι είμαστε όλοι μας,
φοβόμαστε να πούμε την αλήθεια
μήπως στο τέλος πληγωθούμε.

Και τι κάνουμε αντί αυτού;
Χαλιναγωγούμε τα θέλω μας και πληγώνουμε την καρδιά μας...

Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

Σε ρωτώ



Πως να κάνουμε διάλογο
άμα εσύ δε μου μιλάς;

Σε κοιτάω και σου θέτω ερωτήματα
αναπάντητα θα μείνουν,
να στοιχειώνουν τη ζωή μου.

Πως να γίνουμε ξένοι
αφού νιώθω αγάπη
και ας μην είσαι εδώ.

Κρύβομαι πίσω από στίχους,
ζωγραφίζω τους τοίχους

για εσένα μιλώ.

Πως να πείσω τον εαυτό μου
ότι δεν σε γνώρισα ποτέ,
αφού ανεξίτηλη έχει μείνει εκείνη η μέρα.

Ένα μικρό μνημείο έγινες
στης μνήμης μου
τα αναπάντητα "γιατί".

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

Αξίες και Όνειρα

Δύο λέξεις, έντεκα γράμματα και το μονοπάτι μιας ζωής που μόλις αφέθηκες να εξερευνήσεις. Μα ο ενθουσιασμός της νέας αρχής γρήγορα εξατμίζεται όταν αντιλαμβάνεσαι σε πόσο μαύρα νερά κολυμπάς. Και κλείνεις τα μάτια και πέφτεις στα γόνατα και παρακαλάς να γυρίσεις πίσω.
Πίσω, τότε που δεν ήξερες πολλά, γι’ αυτό όλα ήταν εύκολα. Το έχουν πει πολλοί άλλωστε ότι η άγνοια είναι ευτυχία. Παρακαλάς να γυρίσεις πίσω, τότε που ο ρομαντισμός δεν εξαντλούνταν στα όρια μιας νύχτας πάθους και το σ’ αγαπώ είχε διάρκεια μεγαλύτερη. Πίσω, τότε που φλέρταρες με τα μάτια και όχι με σχόλια σε φωτογραφίες. Τότε, που άφηνες τον άλλο να σε ανακαλύψει και δεν του παρουσιαζόσουν με προετοιμασμένες ατάκες, που αλλάζουν αυτό που είσαι αλλά θα τον κάνουν εγγυημένα δικό σου.

Και μετά ανοίγεις τα μάτια και συνειδητοποιείς ότι δε γίνεται να γυρίσεις πίσω. Και τα νερά στα οποία κολυμπάς, μαυρίζουν και βαθαίνουν. Και λίγο πριν βυθιστείς, συνέρχεσαι και ψάχνεις τρόπο να φέρεις το πίσω, εδώ. Και η αναζήτηση αυτή, ξέρεις ότι μπορεί να πάρει χρόνια. Όπως ξέρεις και ότι μπορεί να μη καρποφορήσει. Εάν όμως το καταφέρεις, θα ανοίξεις την πόρτα σε έναν παράδεισο που λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν. Και θα στροβιλίζεσαι σε μία δίνη ατέρμονη και ασύγκριτα δυνατή.


Γιατί το γράφω αυτό ακριβώς, δεν ξέρω. Η μάλλον ξέρω. Γράφω γιατί αυτό που ψάχνω, το βρίσκω σε λάθος άτομα. Σε άτομα που για εμένα δεν σημαίνουν πολλά. Οι πράξεις με αγγίζουν, μα οι ψυχές δεν ταυτίζονται. Δεν ξέρω πώς να στο πω.


Να σου χαμογελάω και να φωτίζεσαι, αυτό θέλω. Να με κρατάς από το χέρι και να γελάς. Αυτό.


Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

ανατολή και δύση

Τι σημαίνει χαρά;
Χιλιάδες έννοιες πλημμυρίζουν το μυαλό μου.
Δεν ξέρω πια να διαλέξω.

Τι σημαίνει λύπη;
Με μια και μόνο έκφραση στο πρόσωπο του άλλου,
νιώθεις και εσύ άμα έχει πονέσει.

Ίσως άμα υπήρχε μόνο η χαρά να ήμασταν αχάριστοι και αλαζόνες.

Ίσως άμα υπήρχε μόνο η λύπη, 
οι άνθρωποι θα ήταν τόσο δηλοί 
που θα αυτοκτονούσαν.

Χρειάζεσαι και τα δύο 
και ας μην το ξέρεις.

Μόνο σου εύχομαι,
όσες φορές κι αν λες αντίο
ποτέ να μην υποφέρεις...


Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011

Σύντομα μονοπάτια



θέλω τα χείλη σου να μ' αγγίξουν εδώ
και δείχνω τα δικά μου.

θέλω τα χέρια σου να με πιάσουν ολόκληρη 
και να χαθώ μέσα στην αγκαλιά σου.

θέλω η ψυχή σου
να μου φωνάζει 
πως με λατρεύει.

θέλω να είσαι εδώ, κοντά μου
ακόμα και αν τα πάντα γύρω 
μας χωρίζουν.

σε ήθελα,
σε θέλω,
νομίζω πως για πάντα θα σ' αγαπώ.

Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

Μη μου λες αντίο

Στάσου λίγο
δυο κουβέντες να σου πω

για εσένα ξενυχτώ
μεγάλη ανάγκη σ' έχω

δεν χρειάζεται να πεις τίποτα για εμένα,
τα νιώθω μέσα μου αυτά που θες

δεν μπορώ μακριά σου,
παρακαλώ το χρόνο ν' αλλάζει τροχιά
και να σε γυρίζει τα βράδια 
δίπλα στο κορμί μου τ' άδειο

δεν ξέρω τι κάνω
δεν ξέρω τι λέω 
βοήθησε με να νιώσω ελεύθερος

ζητάω απλά να είσαι μαζί μου
και αν λες πως είναι δύσκολο,
εγώ ποτέ μου δεν ορκίστηκα 
πως θα σταματήσω να σε θέλω εδώ!

Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

Παρακμή




Άραγε που να είσαι
που πας και τι κάνεις τα βράδια
άραγε που πας και δεν μου μιλάς.

σβηστά τα φώτα
σιωπή παντού τριγύρω
και μια λάμψη στα μάτια 
"φώναξε μου, αν θέλεις να μείνω"

Μόνο μια χάρη σου ζήτησα και εγώ
έμεινα εδώ να περιμένω 

νόμιζα πως κάτι θα δω,
μα ήταν ψέμα σαν και σ' ένα αυτό.

Άραγε που να είσαι
που πας και τι κάνεις τα βράδια
άραγε που πας και δεν μου μιλάς.

Ένα μπουκάλι στα χέρια κρατάς 
γελάς στους γύρω
ανάβεις τσιγάρο και ρουφάς
δεν μου μιλάς, δεν μου μιλάς.

Άραγε που να είσαι
που πας και τι κάνεις τα βράδια
άραγε που πας και δεν μου μιλάς.

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Αόρατη επαφή

Χαράζει
και δεν φαντάζεσαι η αυγή
πόσο σου μοιάζει

θα σε ψάξω
θέλω να σε βρω
δεν μπορείς να μου κρυφτείς

κοντοστέκεσαι πίσω από την άγνοια
μα, σε παρακαλώ
έλα μαζί μου σύμμαχος κατά της σιωπής.

ακόμα και αν ο νους κάνει παραλληλισμούς
μην τον ακούς.
κάνε μου την χάρη,
για εμένα μόνο αυτό ζητώ.

εξάλλου, ποιος νοιάστηκε για τα λεπτά;
ποιος για τα ρολόγια;

όλα αυτά είναι περιττά
τώρα πια δικιά μας η ώρα.

έχω ανάγκη να σου πω,
όσα δεν άκουσες ποτέ.

θέλω να νιώσεις
πως έχεις φτάσει στα πέρατα της γης.

εν λόγο τιμής,
πόσο θα 'θελα να 'μασταν ναυαγοί στο ίδιο νησί.

χωρίς χρόνο, εκεί.

αντίο καθημερινή, μηχανική ζωή.

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

Φλόγες

Απόψε ένιωσα πως θα ήταν
Πιο πολύ από κάθε φορά
Τη χειρότερη στιγμή με τον καλύτερο τρόπο
Το ένιωσα

Θα ήταν όμορφο αλλά άκαιρο
Ανατριχιαστικό θα ηταν
Σιδερένιες αλυσίδες θα έσπαγε
Θα...

Μου λένε πως καίγεσαι
Πως δε μπορείς να ησυχάσεις
Μα δεν τους πιστεύω
Πως να καείς άμα σε λούζουν με νερό;

Εγώ, ναι, καίγομαι
Και βρεγμένη πιάνω φωτιά
αλλά εσύ όχι.
Θυμάσαι αλλά δεν καίγεσαι

Ανασαίνω
Μιλώ με το νερό
Του ψιθυρίζω
Χτυπώ τον αέρα
Κανείς δεν ξέρει τίποτα
Κανένας δεν καταλαβαίνει

Είσαι εδώ πάλι
Όπως πάντα
Εδώ, για να κόψεις τα φτερά της νεοαποκτηθέντας ελευθερίας
Εδώ, για να κλέψεις
Να στοιχειώσεις

Και πάμε πάλι
Το δέρμα, να καίει
Το άγγιγμα, να καίει

Και δεν μπορώ να αναπνεύσω
Δεν μπορώ να ονειρευτώ

Είσαι εδώ πάλι
Όπως πάντα
Εδώ, για να μπερδέψεις το μυαλό της ιδιόμορφης σκλαβιάς
Εδώ, για να παίξεις
Να ζεις

Και πάμε πάλι
Το δέρμα, να καίει
Και εσύ

Η ψυχή, τα όνειρα
Η ζωή μου
Στη φωτιά

Όχι,δεν περιμένω πια
απλά ελπίζω.

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...