Σάββατο 26 Ιουνίου 2010

Η τύχη δεν σ' αγαπάει


Η τύχη δεν σ' αγαπάει.
Μόλις της δείξεις ότι την εμπιστεύεσαι σε κάνει ότι θέλει
και της αρέσει να σε χρησιμοποιεί.

Η τύχη δεν νιώθει, δεν πονά, δεν αισθάνεται.
Εμείς οι άνθρωποι φτιάξαμε αυτή τη λέξη για ν' αποδίδουμε κάπου τα μικρά συμβάντα.

Αν πιστεύεις σ' αυτή δεν πρέπει ποτέ να της το δείξεις,
γιατί θα σου πάρει κάτι που έχεις και αγαπάς ή δεν θα σου δώσει κάτι που θέλεις.
Αν πάλι, αδιαφορείς για την έννοια της και δεν την θες στη ζωή σου, 
αυτή θα έρθει από μόνη της, ακάλεστη και ελκυστική...

Εγώ, εσύ, εμείς, όλοι 
γινόμαστε πιόνια της.

Γιατί  δεν μπορώ να της αντισταθώ
              δεν μπορείς να της αντισταθείς
            δεν μπορούμε, δεν μπορούν...

Ακούει τη φωνή της ψυχής μου και κάθε φορά που λέω από μέσα μου τι θέλω,
αυτή κάνει τα βρώμικα κόλπα της και μου χαλάει το όνειρο.

Είναι κλέφτρα η τύχη
και εμείς τα θύματά της.

Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

Πεταμένο γράμμα

Δεν θα μιλήσω για μίση και για αγάπες.

Δεν θα θίξω ανάγκες και δεν θα προσβάλλω προσευχές.

Θα αραδιάσω κάποιες λέξεις στο χαρτί 
και αυτές θα πάρουν το δρόμο τους

θα ξέρουν ποια είναι η θέση τους.

Τα σημεία στίξης θα πετούν πάνω απ'το γραπτό μου,
και σαν πουλιά που πυροβολούνται στον αέρα,
θα πέφτουνε και θα χωρίζουν τις προτάσεις.

Θα σου γράψω:

Τι λόγια μου αξίζουν;
και ποιά εσύ προτιμάς;

ένα άτομο σαν όλα τα άλλα είμαι
ένα άτομο με λάθη και ελπίδες πολλές.

Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

Mόνο φωνή ...

Μου αρέσει να σ' ακούω να μιλάς.
Μπορείς να μου πεις για ιστορίες που δεν έζησες ποτέ.

Παραμύθια και αλήθειες,
δεν με νοιάζει
αρκεί να σ' ακούω να μου μιλάς.

Πες μου για ψυχές
χρώματα και  συντριβές

Μίλησε μου για έρωτες, φιλίες
αλλά αν θες
και για χαμένες στιγμές.

Πες μου για εσένα.

Άσε με να ταξιδέψω
με τη χροιά της φωνής σου.

Να σταματάει ο χρόνος
και εγώ να σε ακούω

Να ανοίγει η γη στη μέση 
και εγώ να κρατιέμαι απ' την χροιά σου.

 Και συνεχίζω να ακολουθώ
το επι βοής κάλεσμά σου.

Για φαντάσου,
έτσι υπάρχω και ζω

Ξεδιψάω ακούγοντας αυτή τη φωνή

Κοιμάμαι βλέποντας τα χείλη που σχηματίζουν
τις μυστικές σου λέξεις.

Για φαντάσου,
όλα όσα αγαπώ.

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

Δεν θέλω να σ'αγαπήσω


Δεν θέλω να σ’ αγαπήσω, 
ο,τι αγαπώ μου το παίρνει ο χρόνος. 

Είναι εγωιστής και βίαιος. 

Ζηλεύει τη χαρά μου  
και φυλακίζει την ελπίδα μου. 

Μοχθεί το γέλιο μου 

και σημαδεύει τη ζωή μου. 

Δεν μπορώ να τον κοροϊδέψω. 

Τον βρίσκω μπροστά μου σε κάθε βήμα. 

Είμαι μόνη και μάχομαι με την παντοδυναμία του. 


Προσπαθώ να τον πολεμήσω 

μα αυτός ήδη με έχει χτυπήσει. 

Προσπαθώ να τον αφοπλίσω 

μα αυτός ακόμα και το φύλλο το κάνει μαχαίρι. 

Δεν μπορώ να σ’ αγαπήσω, 

ό,τι έχω ανάγκη μου το σκοτώνει ο χρόνος. 

Άκουσε με σου λέω! 


Δεν μπορώ να σ’ αγαπήσω. 


Φοβάμαι πως θα με νικήσει πάλι.

Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

Εσύ

Σε λυπάμαι
και δεν δείχνω κατανόηση,
γιατί ποτέ δεν ήσουν ο εαυτός σου.

Κάθε μέρα γνώριζα
ένα νέο πρόσωπο,
εσένα.

Η καρδιά;
Διχασμένη.
Απροσάρμοστη και άτολμη.
Χαμένη σε μπυραρίες με γυναίκες γυμνές.

Η αλήθεια σου;
Πάλι καλά που θυμήθηκες
και αυτή τη λέξη.

Μα, δεν θα σου απαντήσω,
θα σ' αφήσω να σκεφτείς
από μόνος σου.

Ότι δεν είναι αληθινό καταστρέφεται
ξεχνιέται στο πέρασμα του χρόνου.

Έτσι είσαι εσύ και οι ιδέες σου.

Κάπως έτσι θα ήμουν και εγώ.
Μα άλλαξα δρόμο.

Το αλκοόλ είναι ο αισθηματισμός σου.
Το γυμνό, η σεμνότητά σου.
Και ο χαρακτήρας σου, ένα τσαλακωμένο χαρτί.

σε πυροβολώ...

Τετάρτη 7 Απριλίου 2010

Φυλακισμένη ψυχή

Δεν την άφηναν ν’ αναπνεύσει
για πολύ καιρό


Την είχαν φυλακίσει
και της πρόσφεραν μόνο νερό,
να ξεχνάει τη δίψα της
για να μην έλεγε όσα ήξερε.

Δεν την άφηναν να εκφραστεί
και η αλήθεια τόλμησε να πει
όλα όσα γνώριζε

και ο κόσμος αγνοούσε.


Έλεγε :
Όσες εποχές και αν περάσουν
όσα φρούτα και αν γευτούμε
τόσα πιο πολλά θα ξέρουμε

και μπορεί να μην υποφέρουμε
όταν την αλήθεια
μέσ’ τα μάτια αντικρίσουμε.

Ίσως εκείνα τα λόγια
να μην σήμαιναν για εσένα πολλά

Ίσως πάλι να έκρυβαν
όλη την πραγματικότητα μέσα τους.

Δεν βγήκαν με χαρά απ’ την καρδιά
παρά με μαράζι και πικρία.


Δύστυχη αλήθεια,
στέρεψες με τόση ασάφεια.


Ήσουν γλυκιά και παράλληλα πικρή


Έλεγες :
Όσες εποχές και αν περάσουν
όσα φρούτα και αν γευτούμε
τόσα πιο πολλά θα ξέρουμε
και μπορεί να μην υποφέρουμε
όταν την αλήθεια
μέσ’ τα μάτια αντικρίσουμε.



Σάββατο 6 Μαρτίου 2010

Πόσο σε θέλω


Ως τον ουρανό σε θέλω
Ως εκεί που κατοικούν τα σύννεφα
Ως εκεί που αγκαλιάζουν οι ψυχές όσων αγαπούσα και αγαπώ
Ως εκεί που θα με στείλεις το βράδυ
Ως τη γειτονιά των αστεριών σε θέλω

Ως το κέντρο της γης σε θέλω
Ως εκεί απ' όπου πηγάζουν όλα
Ως εκεί που αγκαλιάζουν τα κορμιά όσων αγαπούσα και αγαπώ
Ως εκεί που θα με βρεις το πρωί
Ως τη γειτονιά του Άδη σε θέλω

Ως εκεί που φτάνει η αγάπη
Ως εκεί που κλαίει η αλήθεια
Ως εκεί που λήγει ο πόνος σε θέλω

Ως εκεί που νιώθω οτι ζω
Ως το τέλος του κόσμου
Ως τη μέρα που θα συναντηθούμε σε θέλω
Ως τον ουρανό

Τόσο σε θέλω.

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Σου αφιερώνω το κόκκινο μου

Η τύχη σου
δεν με αγάπησε


Η ζωή σου
με κρατάει μακριά


Τα όνειρά σου όμως
κάποιες νύχτες μ’ έβρισκαν


Βλέπεις, κάνουν αυτό που θέλουν
χωρίς αναστολές και σκέψεις.


Το υποσυνείδητο σου,
ιππότης της ψυχής σου.


Ότι μισείς το μαχαιρώνει
και ό,τι ζητάς,
το φέρνει κοντά σου.


Ο ιππότης σου
άφησε να περάσει από τις πύλες της καρδιάς σου,
μια μικρή μορφή


Ήξερε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να σε πολεμήσω.


Κόκκινο ήθελα μόνο να βάλω στη ζωή σου.


Ακόμα θέλω.


Πέρασα και από άλλα κάστρα
μα δεν άξιζαν τούτο το χρώμα,
γιατί ήταν φτιαγμένα από άμμο.


Τρεις φορές με πέταξες ψυχρά
και δύο με μίσησες


Τρεις φορές σ’ αγάπησα ανεκπλήρωτα
και δύο σε ένιωσα


Άνοιξε για άλλη μια φορά
τις πύλες της καρδιάς σου.


Δώσε μου ένα λεπτό,
θέλω κάτι να σου πω.

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2010

from my love...

Oι δεσμοί που μας ενώνουν
πολλές φορές είναι ακατανόητοι.
Μας ενώνουν ακόμα και όταν
θεωρούμε ότι θα έπρεπε να σπάσουν.
Το γιατί είναι απλό.
Γιατί κάποιοι δεσμοί απλά πρέπει να υπάρχουν.

Ας τους άλλους να λένε.
Μόνο εμείς ξέρουμε πως αλλάζει
πρόσωπα η θλίψη.




~  I won't go down by myself,
     i go down with my friend  ~

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

Ξέρεις το όνομα μου;


Σε μαθαίνω κάθε μέρα όλο και πιο πολύ.
Σε βλέπω και βγάζω με τα μάτια μου φωτογραφίες,
αποθηκεύω το βλέμμα σου.

Η ψυχή μου, άβυσσος.


Ούτε καν εγώ δεν ξέρω τι θέλω,
μα ψάχνω μέσα μου.


Ούτε εσύ ξέρεις.
Βάζεις τα ακουστικά και χάνεσαι μέσα σε στίχους.
Σε παρασύρουν, δεν το βλέπεις;
Το βλέπεις και το ξέρεις.
Θέλεις να χάνεσαι μέσα στις μουσικές, γιατί έτσι νιώθεις καλά.
Κάποιες φορές σε χαλαρώνει και άλλες ανατινάζει τον εσωτερικό σου κόσμο.


Έχω κλέψει μια λέξη απ' το στόμα σου
και δύο από το μυαλό σου.
Κράτησα το ''εγώ'' σου και τα συναισθήματα.


Έκαψα τις νύχτες και τις έκανα μέρες,
γιατί σου αρέσει ο ήλιος.


Μα μια μέρα που μέθυσα,
έριξα στάχτη σε όλα.


Γιατί;
Ποιος φταίει;


Γιατί χαλάρωσα και έκανα το δικό μου.
Γιατί με πίκρανες και μαύρισε το κόκκινο μου.
Γιατί δεν άντεξα άλλο να ανάβω φωτιές και έδωσα ένα τέλος.


Ίσως να φταίω εγώ.
Είμαι παρορμητική, το ξέρω.
Αλλά εμένα δεν με κατάλαβες ποτέ.


Δεν προσπάθησες,
γιατί μάλλον δεν θα ήθελες.


Τουλάχιστον ξέρεις το όνομά μου.


Δεν γνωρίζεις τον τρόπο που ταξιδεύω στις αισθήσεις.
Δεν ξέρεις τι έχω πει για εσένα.
Με βλέπεις να υπάρχω, να γελώ.
Όμως δεν βλέπεις τι φωνάζω μέσα μου.
Κραυγάζω, άκουσε με.


Και αν ακόμα δεν ενδιαφέρεσαι να κάνεις κάτι τέτοιο,
τουλάχιστον ξέρεις το όνομα μου.


Πες το μου σιγά στο αυτί
και άσε με σ΄αυτή τη σκηνή
να φιλώ τα μάτια που αγαπώ.

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...