Σάββατο 6 Μαρτίου 2010

Πόσο σε θέλω


Ως τον ουρανό σε θέλω
Ως εκεί που κατοικούν τα σύννεφα
Ως εκεί που αγκαλιάζουν οι ψυχές όσων αγαπούσα και αγαπώ
Ως εκεί που θα με στείλεις το βράδυ
Ως τη γειτονιά των αστεριών σε θέλω

Ως το κέντρο της γης σε θέλω
Ως εκεί απ' όπου πηγάζουν όλα
Ως εκεί που αγκαλιάζουν τα κορμιά όσων αγαπούσα και αγαπώ
Ως εκεί που θα με βρεις το πρωί
Ως τη γειτονιά του Άδη σε θέλω

Ως εκεί που φτάνει η αγάπη
Ως εκεί που κλαίει η αλήθεια
Ως εκεί που λήγει ο πόνος σε θέλω

Ως εκεί που νιώθω οτι ζω
Ως το τέλος του κόσμου
Ως τη μέρα που θα συναντηθούμε σε θέλω
Ως τον ουρανό

Τόσο σε θέλω.

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Σου αφιερώνω το κόκκινο μου

Η τύχη σου
δεν με αγάπησε


Η ζωή σου
με κρατάει μακριά


Τα όνειρά σου όμως
κάποιες νύχτες μ’ έβρισκαν


Βλέπεις, κάνουν αυτό που θέλουν
χωρίς αναστολές και σκέψεις.


Το υποσυνείδητο σου,
ιππότης της ψυχής σου.


Ότι μισείς το μαχαιρώνει
και ό,τι ζητάς,
το φέρνει κοντά σου.


Ο ιππότης σου
άφησε να περάσει από τις πύλες της καρδιάς σου,
μια μικρή μορφή


Ήξερε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να σε πολεμήσω.


Κόκκινο ήθελα μόνο να βάλω στη ζωή σου.


Ακόμα θέλω.


Πέρασα και από άλλα κάστρα
μα δεν άξιζαν τούτο το χρώμα,
γιατί ήταν φτιαγμένα από άμμο.


Τρεις φορές με πέταξες ψυχρά
και δύο με μίσησες


Τρεις φορές σ’ αγάπησα ανεκπλήρωτα
και δύο σε ένιωσα


Άνοιξε για άλλη μια φορά
τις πύλες της καρδιάς σου.


Δώσε μου ένα λεπτό,
θέλω κάτι να σου πω.

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2010

from my love...

Oι δεσμοί που μας ενώνουν
πολλές φορές είναι ακατανόητοι.
Μας ενώνουν ακόμα και όταν
θεωρούμε ότι θα έπρεπε να σπάσουν.
Το γιατί είναι απλό.
Γιατί κάποιοι δεσμοί απλά πρέπει να υπάρχουν.

Ας τους άλλους να λένε.
Μόνο εμείς ξέρουμε πως αλλάζει
πρόσωπα η θλίψη.




~  I won't go down by myself,
     i go down with my friend  ~

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

Ξέρεις το όνομα μου;


Σε μαθαίνω κάθε μέρα όλο και πιο πολύ.
Σε βλέπω και βγάζω με τα μάτια μου φωτογραφίες,
αποθηκεύω το βλέμμα σου.

Η ψυχή μου, άβυσσος.


Ούτε καν εγώ δεν ξέρω τι θέλω,
μα ψάχνω μέσα μου.


Ούτε εσύ ξέρεις.
Βάζεις τα ακουστικά και χάνεσαι μέσα σε στίχους.
Σε παρασύρουν, δεν το βλέπεις;
Το βλέπεις και το ξέρεις.
Θέλεις να χάνεσαι μέσα στις μουσικές, γιατί έτσι νιώθεις καλά.
Κάποιες φορές σε χαλαρώνει και άλλες ανατινάζει τον εσωτερικό σου κόσμο.


Έχω κλέψει μια λέξη απ' το στόμα σου
και δύο από το μυαλό σου.
Κράτησα το ''εγώ'' σου και τα συναισθήματα.


Έκαψα τις νύχτες και τις έκανα μέρες,
γιατί σου αρέσει ο ήλιος.


Μα μια μέρα που μέθυσα,
έριξα στάχτη σε όλα.


Γιατί;
Ποιος φταίει;


Γιατί χαλάρωσα και έκανα το δικό μου.
Γιατί με πίκρανες και μαύρισε το κόκκινο μου.
Γιατί δεν άντεξα άλλο να ανάβω φωτιές και έδωσα ένα τέλος.


Ίσως να φταίω εγώ.
Είμαι παρορμητική, το ξέρω.
Αλλά εμένα δεν με κατάλαβες ποτέ.


Δεν προσπάθησες,
γιατί μάλλον δεν θα ήθελες.


Τουλάχιστον ξέρεις το όνομά μου.


Δεν γνωρίζεις τον τρόπο που ταξιδεύω στις αισθήσεις.
Δεν ξέρεις τι έχω πει για εσένα.
Με βλέπεις να υπάρχω, να γελώ.
Όμως δεν βλέπεις τι φωνάζω μέσα μου.
Κραυγάζω, άκουσε με.


Και αν ακόμα δεν ενδιαφέρεσαι να κάνεις κάτι τέτοιο,
τουλάχιστον ξέρεις το όνομα μου.


Πες το μου σιγά στο αυτί
και άσε με σ΄αυτή τη σκηνή
να φιλώ τα μάτια που αγαπώ.

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

Aknowledgement

Someone told me that if i let him decide
i will find my self swimming in the darkest ocean.
So now that i' m there, does it mean he right?
Did i let him decide?

Cause all my suns have axes going through them
and all my circles are split in half.

And they fly.
Approach and then fly away.

You should know
sometimes, fumes are stronger than our itself

I just thought you should know
before you repeat.

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010

εγώ και ο εαυτός μου



Έχω παράξενο χαρακτήρα. Όταν μου επιβάλουν κάτι, εγώ γελάω.
Τους γελοιοποιώ μέσα μου. Ενώ θέλω να βρίσω και να φωνάξω, δεν το κάνω.
Μένω ακίνητη και χαμογελώ, λες και θέλω τα νεύρα που μου έχουν δημιουργηθεί εξαιτίας τους, να τ' αφήσω στα χείλη μου και σαν θανατηφόρα βέλη να τους τα πετώ.

Μου είναι αδύνατον να δεχτώ κάποια πράγματα. Μπορεί τα γεγονότα να με αναγκάζουν κάποιες φορές να αλλάζω τροχιά και να με βγάζουν εκτός ελέγχου.

Μην βιαστείς να βγάλεις συμπεράσματα από αυτά τα λόγια μου...
Νιώθω πιεσμένη.
Κάθε πίεση και ένας κόμπος στη ψυχή μου.
Κάθε κόμπος και ένα πλαστό χαμόγελο.

Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2010

~ Κάτι σαν φιλοσοφίες ~

- Ερώτημα βασικό: ποιος μπορεί να μας καταλάβει;
- Όσο ο άνθρωπος αναγνωρίζει μόνο τον εαυτό, τότε δεν υφίσταται ηθική. Το να μπαίνει στη θέση του άλλου είναι η κίνηση που εκφράζεται στις διασημότερες ηθικές παραινέσεις. Δύσκολο πολύ, όμως όχι αδύνατο. Μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει πραγματικός διάλογος και όχι παράλληλοι μονότονοι μονόλογοι.
- Και η ζωή μας χωρίζεται;
- Από τη μια η ρητορεία, το συναίσθημα, το πάθος, η φόρτιση.
Από την άλλη η ψύχραιμη ανάλυση, η γνώση, ο ορθός λόγος.
- Πώς μπορείς να μιλάς τόσο αντικειμενικά;
- Ο καθένας ψάχνει να βρει την ουσία της ύπαρξής του. Το σημαντικό είναι να δει κάποια στιγμή πως το πνεύμα του κοστίζει ποιο πολλά απ’ όσα αιπενεβεται. Έτσι λοιπόν μπορεί μέσα σου να γίνεται πόλεμος αλλά δεν πρέπει να αφήνεις τη μάχη σε άλλα χέρια. Κάποια στιγμή η ειρήνη θα έρθει από μόνη της.
- Δεν σε καταλαβαίνω για ποιο πόλεμο μιλάς;
- Ανάμεσα στην ηθική και το πάθος. Ξέρεις πως και τα δύο εμπλέκονται παντού. Όμως το ένα προσπαθεί να επιβληθεί στο άλλο. Έχω ακούσει πολλές θεωρίες περί αυτών και δηλώνω πως είναι ανώφελο να προσπαθείς να δημιουργήσεις ηρεμία εκεί που θέλεις να φωνάξεις και ένταση εκεί που αναζητάς σιωπή. Γι’ αυτό και η ηθική είναι πλήγμα για το πάθος και αυτό με τη σειρά του την αμαρτάνει.
- Ας πούμε ότι κατάλαβα. Είναι λοιπόν δύσκολο να διαλέγεις ανάμεσα σε δύο πράγματα που τα χρειάζεσαι το ίδιο-μα προσπαθείς να τα ισορροπήσεις- και ακόμα πιο δύσκολο να μπεις στη θέση του άλλου και ν’ ακούσεις τις σκέψεις του. Σωστά; Μήπως όμως όλο αυτό είναι η μαγεία του πολέμου ανάμεσα στη ηθική και το πάθος;
- Κανένας πόλεμος δεν προξένησε ευτυχία σε κανένα. Σ’ αυτή τη μάχη δεν χύνεται αίμα, ούτε μένεις ορφανός αλλά μαθαίνεις να προσφέρεις και να προσπαθείς για κάτι που σ’ ευχαριστεί, χωρίς να γίνεσαι κτήνος αλλά αγαπητός.
- Εσύ τι κάνεις απ’ όλα αυτά;
- Οι άνθρωποι ενθουσιάζονται να δίνουν στους άλλους εκείνο που χρειάζονται περισσότερο οι ίδιοι. Έτσι και εγώ.
- Παντού υπάρχει μια αντίθεση. Ακόμη, έχω παρατηρήσει ότι η αληθινή ομορφιά τελειώνει εκεί που αρχίζει η έκφραση της πνευματικότητας.
- Το ίδιο το πνεύμα είναι απ’ τη φύση του μια υπερβολή και καταστρέφει κάθε αρμονία σ’ ένα πρόσωπο, δεν παύει όμως να έλκει και να σε προκαλεί να το βλέπεις!
- Όντως το έχω παρατηρήσει αυτό στον εαυτό μου. Έχεις δίκιο, μαγνητίζομαι από κάτι τέτοια. Μου αρέσει αυτή η εξέλιξη.
- Είναι λογικό. Εξάλλου ό,τι μας προκαλεί έστω και λίγο ενδιαφέρον, μας επηρεάζει.

Αν και δεν είναι τίποτα το σοφό να σκέφτεσαι όταν είσαι μόνος, μπορεί να σε καλλιεργήσουν οι σκέψεις σου. Και ακόμα καλύτερα να βάλεις τον εαυτό σου να βρίσκεται σε όποια μεριά της μάχης θέλεις … Σκέψου απλώς πως ο αυτοακρωτηριασμός των αγρίων επιβιώνει τραγικά μέσα στην αυταπάρνηση που φθείρει τις ζωές μας. Τιμωρούμαστε για τις αρνήσεις μας. Κάθε φορά που πολεμάμε να καταπνίξουμε , μένει κρυμμένη και δουλεύει μέσα στο μυαλό και μας δηλητηριάζει. Ο μόνος τρόπος να ξεφορτωθείς έναν πειρασμό είναι να ενδώσεις σ’ αυτόν. Αν του αντισταθείς η ψυχή σου θα αρρωστήσει απ’ τη λαχτάρα για τα πράγματα που η ίδια απαγόρεψε στον εαυτό της, απ΄ την επιθυμία για όσα οι τερατώδεις νόμοι της έχουν κηρύξει ως τερατώδη και παράνομα. Κάποιος είχε πει κάποτε πως «τα πιο σημαντικά γεγονότα του κόσμου συντελούνται μέσα στο μυαλό». Στο μυαλό λοιπόν και μόνο σ’ αυτό γίνονται οι μεγαλύτερες αμαρτίες του κόσμου.

- Αποφάσισα.

Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009

Ορφάνεψε ο λόγος



Ποιο τραγούδι ακούγεται;
Κάτι μου θυμίζει.
Μήπως θυμάσαι τον τίτλο
ή χάνεσαι στις σκέψεις σου και δεν μου μιλάς;

Θυμάμαι τους στίχους
λέξη προς λέξη.
Αλλάζω τον τόνο στη φωνή μου,
ανάλογα με τη σημασία τους.

Δεν περιμένω απάντηση πια...
Είναι σίγουρο πως το ξέρεις,
μα δεν με βοηθάς.

Το μόνο που μπορώ να κάνω
είναι να συνεχίσω να σιγοτραγουδώ
και αν αυτό σε πειράζει,
συγγνώμη, μα αδιαφορώ.

Πήρα τελικά κάτι και από εσένα.
Την αναισθησία και λυπάμαι γι' αυτό.

Το τραγούδι έχει μόλις αρχίσει
και εγώ προσπαθώ.

Λέει για ένα σαράκι,
ένα βράδυ στο λιμάνι που μου 'πες σ' αγαπώ.

Η μελωδία μελαγχολική ταξιδεύει το νόημα των στίχων στ' αυτιά μου.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Τρέχει για να τον προλάβει.
Φωνάζει τ' όνομά του,
μα αυτός δεν γυρνάει.

Δίνει γροθιές με το 'να χέρι του
στο άλλο.

Τα βάζει με τον εαυτό του που τον έκανε να πονά.
Τα πόδια της σαν κλακέτες να χτυπάνε
στης γης τον καμβά.
Αφήνει τρύπες και σχισμές
Τριγύρω μαύρο.
Ποιός ζωγράφος δεν θα ζήλευε τούτο το έργο,
παρμένο απ' της αγάπης την μαχαιριά.

Τα φώτα κίτρινα θολώνουν
της ανάγκης τη ματιά.

Βούτηξε ο λόγος στη θάλασσα,
με μια πέτρα στο λαιμό.


Αν ήσουν κάποτε και εσύ εκεί πέρα
είτε έτρεχες, είτε χτύπαγες τα χέρια.
Θα πόνεσες πολύ.

Ήταν ετούτη η μέρα
βολίδα στο κορμί.


Και ένας καμβάς να γεμίζει κόκκινο.
Να κλαίει το φεγγάρι.
Και τα πλοία να ουρλιάζουνε
" τρέξε, τρέξε πιο πολύ!"

Αυτός στο τέλος να στέκει
και να φωνάζει
"μη, μη τρέχεις άλλο".

Οι κλακέτες πιο δυνατά τώρα χτυπάνε.
Οι χτύποι της καρδιάς δίνουνε ρυθμό.

-" Αν μ' αγάπησες θα έπρεπε να μου το' χες πει".
-" Μ' 'άφησες να ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά".
-"Ήταν πολλές οι αντιθέσεις μην μου ζητάς πιο πολλά"!

Χρυσάφι απ' τη γη ανάβλησε
του κόσμου η καλοσύνη.

Κάθε μέρα που περνά,
θυμάμαι ετούτη τη νύχτα του Φλεβάρη.

Και αν με ρωτήσεις γιατί έχω αυτό το κόκκινο στα μάτια.
Θα σου απαντήσω σα να υπεκφεύγω,
πως την αγάπη εσύ δεν ορίζεις.

Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2009

"τικτα" Χριστουγεννα


Τριγύρω άνθρωποι σκυφτοί, χωμένοι στα παλτά τους.
Περπατούν με το πρόσωπο στραμμένο προς το πάτωμα.
Με τα βήματα τους σηκώνουν κύματα.


Δε σε κοιτούν στα μάτια,
χαμηλώνουν το βλέμμα και βαδίζουν γρήγορα.
Προσπερνούν ο ένας τον άλλον αδιάφορα.
Οι άνθρωποι είναι τα μεγαλύτερα κτήνη.


Βρέχει σήμερα.
Στέκομαι στη μέση του πουθενά,
μες το σκοτάδι.
Οι σταγόνες προκαλούν ανατριχίλα στα ακάλυπτα μέρη
του σώματός μου.
Σηκώνω το κεφάλι να δω τ' αστέρια, μα το κατεβάζω γρήγορα.
Όλοι έτσι κάνουνε το χειμώνα τελικά.
Όλοι ψέματα είμαστε.
Άλλοι μικρότερα και άλλοι μεγαλύτερα.
Αλλά είμαστε ψέματα.
Όταν όμως βλέπουμε τον ουρανό να στάζει αλήθεια, μας πιάνει κάτι.
Θέλουμε να γίνουμε καλύτερα κτήνη.
Έτσι είναι, ξυπνάμε λίγο πριν ξανακοιμηθούμε.


Με φιλάς, λίγο πριν πεθάνω.
Σ' αγαπούσα πιο πολύ απ΄τη ζωή μου.

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

Σαν μια σκάλα για το φεγγάρι





Θέλουμε ή τουλάχιστον προσδοκούμε τα βήματά μας να είναι σταθερά και σωστά στη ζωή μας. Φοβόμαστε μήπως κάποια λάθος κίνηση θα έχει και περαιτέρω προβλήματα. Ελπίζουμε ότι το επόμενο βήμα θα είναι καλύτερο απ' το προηγούμενο. Χαιρόμαστε όταν προχωράμε και στον δρόμο μας αντικρίζουμε τα ομορφότερα όνειρά μας.
Είναι σαν μια σκάλα, λοιπόν, η ζωή...
Κάθε σκαλί και πιο ψηλά, αλλά και πιο κοντά στο φως που ποτέ δεν θα σε κάψει...
Μπορεί κάποιο σκαλί να είναι χαλασμένο ή ασταθές και να πέσουμε, όμως κάθε σκαλί είναι και ένα βήμα για το όνειρο.
Τολμάμε να κοιτάξουμε το φεγγάρι, μα φοβόμαστε να φτάσουμε ως εκεί. Απλώνουμε το χέρι λες και θα το αγγίξουμε, όμως το ξέρουμε καλά πως αυτό είναι μόνο σκέψη της στιγμής...
Τι θα γινότανε άραγε έτσι όπως θα απλώναμε το χέρι, να πιάναμε τη σκάλα για το φεγγάρι;
Εγώ θα ανέβαινα. Τι έχω να άλλωστε να χάσω; Το πρώτο βήμα θα είναι το πιο εύκολο και αν μετά από αρκετά σκαλοπάτια ζαλιστώ από ύψος, δεν θα κοιτάξω κάτω. Δεν θα πάρω τα μάτια μου από το φεγγάρι. Δεν θα πάρω τα μάτια μου από το όνειρο. Και αν φτάσω φεγγάρι, θα κοιτώ τον κόσμο να κοιμάται και να ονειρεύεται... Να ελπίζει, να προσμένει, ν' αδημονεί..
Θα δω και εσένα, ναι, να κάθεσαι στο κρεβάτι σου και να μην μπορείς να κοιμηθείς. Θα σκέφτεσαι τα δικά σου και θα ζαρώνεις το μέτωπο.
Θα σε χαιρετήσω, μα δεν θα με δεις.
Θα σου φωνάξω, μα δεν θα με ακούσεις.
Κάποια στιγμή θα κουραστείς απ' τις πολλές σκέψεις και θα ξαπλώσεις. Σύντομα θα σε πάρει ο ύπνος. Τότε θα έρθει ένα όνειρο να σου κάνει παρέα, θα είμαι εγώ πάνω στο φεγγάρι. Τελικά, με είδες και μου χαμογέλασες.
Μα τι συμβαίνει;
Όχι, μην φεύγεις!Που πάμε; Γιατί αλλάζει θέση το φεγγάρι;
Ξημέρωσε.
Ήρθε ο ήλιος και πήρε τον πρώτο ρόλο. Το φεγγάρι ,δειλά δειλά, έφυγε από κοντά σου και πήρε και εμένα. Ταξιδέψαμε σε άλλο μέρος. Δεν ξέρω που, δεν μου είπε, δεν μου μιλάει, απλώς με ταξιδεύει...
Ήταν όμορφα και όλο αυτό θα με κάνει να προσπαθήσω να ανέβω και πάλι, αν όχι στο φεγγάρι, τότε στον ήλιο και ας είναι η φωτιά του να με κάψει. 

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...