Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

Aknowledgement

Someone told me that if i let him decide
i will find my self swimming in the darkest ocean.
So now that i' m there, does it mean he right?
Did i let him decide?

Cause all my suns have axes going through them
and all my circles are split in half.

And they fly.
Approach and then fly away.

You should know
sometimes, fumes are stronger than our itself

I just thought you should know
before you repeat.

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010

εγώ και ο εαυτός μου



Έχω παράξενο χαρακτήρα. Όταν μου επιβάλουν κάτι, εγώ γελάω.
Τους γελοιοποιώ μέσα μου. Ενώ θέλω να βρίσω και να φωνάξω, δεν το κάνω.
Μένω ακίνητη και χαμογελώ, λες και θέλω τα νεύρα που μου έχουν δημιουργηθεί εξαιτίας τους, να τ' αφήσω στα χείλη μου και σαν θανατηφόρα βέλη να τους τα πετώ.

Μου είναι αδύνατον να δεχτώ κάποια πράγματα. Μπορεί τα γεγονότα να με αναγκάζουν κάποιες φορές να αλλάζω τροχιά και να με βγάζουν εκτός ελέγχου.

Μην βιαστείς να βγάλεις συμπεράσματα από αυτά τα λόγια μου...
Νιώθω πιεσμένη.
Κάθε πίεση και ένας κόμπος στη ψυχή μου.
Κάθε κόμπος και ένα πλαστό χαμόγελο.

Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2010

~ Κάτι σαν φιλοσοφίες ~

- Ερώτημα βασικό: ποιος μπορεί να μας καταλάβει;
- Όσο ο άνθρωπος αναγνωρίζει μόνο τον εαυτό, τότε δεν υφίσταται ηθική. Το να μπαίνει στη θέση του άλλου είναι η κίνηση που εκφράζεται στις διασημότερες ηθικές παραινέσεις. Δύσκολο πολύ, όμως όχι αδύνατο. Μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει πραγματικός διάλογος και όχι παράλληλοι μονότονοι μονόλογοι.
- Και η ζωή μας χωρίζεται;
- Από τη μια η ρητορεία, το συναίσθημα, το πάθος, η φόρτιση.
Από την άλλη η ψύχραιμη ανάλυση, η γνώση, ο ορθός λόγος.
- Πώς μπορείς να μιλάς τόσο αντικειμενικά;
- Ο καθένας ψάχνει να βρει την ουσία της ύπαρξής του. Το σημαντικό είναι να δει κάποια στιγμή πως το πνεύμα του κοστίζει ποιο πολλά απ’ όσα αιπενεβεται. Έτσι λοιπόν μπορεί μέσα σου να γίνεται πόλεμος αλλά δεν πρέπει να αφήνεις τη μάχη σε άλλα χέρια. Κάποια στιγμή η ειρήνη θα έρθει από μόνη της.
- Δεν σε καταλαβαίνω για ποιο πόλεμο μιλάς;
- Ανάμεσα στην ηθική και το πάθος. Ξέρεις πως και τα δύο εμπλέκονται παντού. Όμως το ένα προσπαθεί να επιβληθεί στο άλλο. Έχω ακούσει πολλές θεωρίες περί αυτών και δηλώνω πως είναι ανώφελο να προσπαθείς να δημιουργήσεις ηρεμία εκεί που θέλεις να φωνάξεις και ένταση εκεί που αναζητάς σιωπή. Γι’ αυτό και η ηθική είναι πλήγμα για το πάθος και αυτό με τη σειρά του την αμαρτάνει.
- Ας πούμε ότι κατάλαβα. Είναι λοιπόν δύσκολο να διαλέγεις ανάμεσα σε δύο πράγματα που τα χρειάζεσαι το ίδιο-μα προσπαθείς να τα ισορροπήσεις- και ακόμα πιο δύσκολο να μπεις στη θέση του άλλου και ν’ ακούσεις τις σκέψεις του. Σωστά; Μήπως όμως όλο αυτό είναι η μαγεία του πολέμου ανάμεσα στη ηθική και το πάθος;
- Κανένας πόλεμος δεν προξένησε ευτυχία σε κανένα. Σ’ αυτή τη μάχη δεν χύνεται αίμα, ούτε μένεις ορφανός αλλά μαθαίνεις να προσφέρεις και να προσπαθείς για κάτι που σ’ ευχαριστεί, χωρίς να γίνεσαι κτήνος αλλά αγαπητός.
- Εσύ τι κάνεις απ’ όλα αυτά;
- Οι άνθρωποι ενθουσιάζονται να δίνουν στους άλλους εκείνο που χρειάζονται περισσότερο οι ίδιοι. Έτσι και εγώ.
- Παντού υπάρχει μια αντίθεση. Ακόμη, έχω παρατηρήσει ότι η αληθινή ομορφιά τελειώνει εκεί που αρχίζει η έκφραση της πνευματικότητας.
- Το ίδιο το πνεύμα είναι απ’ τη φύση του μια υπερβολή και καταστρέφει κάθε αρμονία σ’ ένα πρόσωπο, δεν παύει όμως να έλκει και να σε προκαλεί να το βλέπεις!
- Όντως το έχω παρατηρήσει αυτό στον εαυτό μου. Έχεις δίκιο, μαγνητίζομαι από κάτι τέτοια. Μου αρέσει αυτή η εξέλιξη.
- Είναι λογικό. Εξάλλου ό,τι μας προκαλεί έστω και λίγο ενδιαφέρον, μας επηρεάζει.

Αν και δεν είναι τίποτα το σοφό να σκέφτεσαι όταν είσαι μόνος, μπορεί να σε καλλιεργήσουν οι σκέψεις σου. Και ακόμα καλύτερα να βάλεις τον εαυτό σου να βρίσκεται σε όποια μεριά της μάχης θέλεις … Σκέψου απλώς πως ο αυτοακρωτηριασμός των αγρίων επιβιώνει τραγικά μέσα στην αυταπάρνηση που φθείρει τις ζωές μας. Τιμωρούμαστε για τις αρνήσεις μας. Κάθε φορά που πολεμάμε να καταπνίξουμε , μένει κρυμμένη και δουλεύει μέσα στο μυαλό και μας δηλητηριάζει. Ο μόνος τρόπος να ξεφορτωθείς έναν πειρασμό είναι να ενδώσεις σ’ αυτόν. Αν του αντισταθείς η ψυχή σου θα αρρωστήσει απ’ τη λαχτάρα για τα πράγματα που η ίδια απαγόρεψε στον εαυτό της, απ΄ την επιθυμία για όσα οι τερατώδεις νόμοι της έχουν κηρύξει ως τερατώδη και παράνομα. Κάποιος είχε πει κάποτε πως «τα πιο σημαντικά γεγονότα του κόσμου συντελούνται μέσα στο μυαλό». Στο μυαλό λοιπόν και μόνο σ’ αυτό γίνονται οι μεγαλύτερες αμαρτίες του κόσμου.

- Αποφάσισα.

Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009

Ορφάνεψε ο λόγος



Ποιο τραγούδι ακούγεται;
Κάτι μου θυμίζει.
Μήπως θυμάσαι τον τίτλο
ή χάνεσαι στις σκέψεις σου και δεν μου μιλάς;

Θυμάμαι τους στίχους
λέξη προς λέξη.
Αλλάζω τον τόνο στη φωνή μου,
ανάλογα με τη σημασία τους.

Δεν περιμένω απάντηση πια...
Είναι σίγουρο πως το ξέρεις,
μα δεν με βοηθάς.

Το μόνο που μπορώ να κάνω
είναι να συνεχίσω να σιγοτραγουδώ
και αν αυτό σε πειράζει,
συγγνώμη, μα αδιαφορώ.

Πήρα τελικά κάτι και από εσένα.
Την αναισθησία και λυπάμαι γι' αυτό.

Το τραγούδι έχει μόλις αρχίσει
και εγώ προσπαθώ.

Λέει για ένα σαράκι,
ένα βράδυ στο λιμάνι που μου 'πες σ' αγαπώ.

Η μελωδία μελαγχολική ταξιδεύει το νόημα των στίχων στ' αυτιά μου.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Τρέχει για να τον προλάβει.
Φωνάζει τ' όνομά του,
μα αυτός δεν γυρνάει.

Δίνει γροθιές με το 'να χέρι του
στο άλλο.

Τα βάζει με τον εαυτό του που τον έκανε να πονά.
Τα πόδια της σαν κλακέτες να χτυπάνε
στης γης τον καμβά.
Αφήνει τρύπες και σχισμές
Τριγύρω μαύρο.
Ποιός ζωγράφος δεν θα ζήλευε τούτο το έργο,
παρμένο απ' της αγάπης την μαχαιριά.

Τα φώτα κίτρινα θολώνουν
της ανάγκης τη ματιά.

Βούτηξε ο λόγος στη θάλασσα,
με μια πέτρα στο λαιμό.


Αν ήσουν κάποτε και εσύ εκεί πέρα
είτε έτρεχες, είτε χτύπαγες τα χέρια.
Θα πόνεσες πολύ.

Ήταν ετούτη η μέρα
βολίδα στο κορμί.


Και ένας καμβάς να γεμίζει κόκκινο.
Να κλαίει το φεγγάρι.
Και τα πλοία να ουρλιάζουνε
" τρέξε, τρέξε πιο πολύ!"

Αυτός στο τέλος να στέκει
και να φωνάζει
"μη, μη τρέχεις άλλο".

Οι κλακέτες πιο δυνατά τώρα χτυπάνε.
Οι χτύποι της καρδιάς δίνουνε ρυθμό.

-" Αν μ' αγάπησες θα έπρεπε να μου το' χες πει".
-" Μ' 'άφησες να ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά".
-"Ήταν πολλές οι αντιθέσεις μην μου ζητάς πιο πολλά"!

Χρυσάφι απ' τη γη ανάβλησε
του κόσμου η καλοσύνη.

Κάθε μέρα που περνά,
θυμάμαι ετούτη τη νύχτα του Φλεβάρη.

Και αν με ρωτήσεις γιατί έχω αυτό το κόκκινο στα μάτια.
Θα σου απαντήσω σα να υπεκφεύγω,
πως την αγάπη εσύ δεν ορίζεις.

Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2009

"τικτα" Χριστουγεννα


Τριγύρω άνθρωποι σκυφτοί, χωμένοι στα παλτά τους.
Περπατούν με το πρόσωπο στραμμένο προς το πάτωμα.
Με τα βήματα τους σηκώνουν κύματα.


Δε σε κοιτούν στα μάτια,
χαμηλώνουν το βλέμμα και βαδίζουν γρήγορα.
Προσπερνούν ο ένας τον άλλον αδιάφορα.
Οι άνθρωποι είναι τα μεγαλύτερα κτήνη.


Βρέχει σήμερα.
Στέκομαι στη μέση του πουθενά,
μες το σκοτάδι.
Οι σταγόνες προκαλούν ανατριχίλα στα ακάλυπτα μέρη
του σώματός μου.
Σηκώνω το κεφάλι να δω τ' αστέρια, μα το κατεβάζω γρήγορα.
Όλοι έτσι κάνουνε το χειμώνα τελικά.
Όλοι ψέματα είμαστε.
Άλλοι μικρότερα και άλλοι μεγαλύτερα.
Αλλά είμαστε ψέματα.
Όταν όμως βλέπουμε τον ουρανό να στάζει αλήθεια, μας πιάνει κάτι.
Θέλουμε να γίνουμε καλύτερα κτήνη.
Έτσι είναι, ξυπνάμε λίγο πριν ξανακοιμηθούμε.


Με φιλάς, λίγο πριν πεθάνω.
Σ' αγαπούσα πιο πολύ απ΄τη ζωή μου.

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

Σαν μια σκάλα για το φεγγάρι





Θέλουμε ή τουλάχιστον προσδοκούμε τα βήματά μας να είναι σταθερά και σωστά στη ζωή μας. Φοβόμαστε μήπως κάποια λάθος κίνηση θα έχει και περαιτέρω προβλήματα. Ελπίζουμε ότι το επόμενο βήμα θα είναι καλύτερο απ' το προηγούμενο. Χαιρόμαστε όταν προχωράμε και στον δρόμο μας αντικρίζουμε τα ομορφότερα όνειρά μας.
Είναι σαν μια σκάλα, λοιπόν, η ζωή...
Κάθε σκαλί και πιο ψηλά, αλλά και πιο κοντά στο φως που ποτέ δεν θα σε κάψει...
Μπορεί κάποιο σκαλί να είναι χαλασμένο ή ασταθές και να πέσουμε, όμως κάθε σκαλί είναι και ένα βήμα για το όνειρο.
Τολμάμε να κοιτάξουμε το φεγγάρι, μα φοβόμαστε να φτάσουμε ως εκεί. Απλώνουμε το χέρι λες και θα το αγγίξουμε, όμως το ξέρουμε καλά πως αυτό είναι μόνο σκέψη της στιγμής...
Τι θα γινότανε άραγε έτσι όπως θα απλώναμε το χέρι, να πιάναμε τη σκάλα για το φεγγάρι;
Εγώ θα ανέβαινα. Τι έχω να άλλωστε να χάσω; Το πρώτο βήμα θα είναι το πιο εύκολο και αν μετά από αρκετά σκαλοπάτια ζαλιστώ από ύψος, δεν θα κοιτάξω κάτω. Δεν θα πάρω τα μάτια μου από το φεγγάρι. Δεν θα πάρω τα μάτια μου από το όνειρο. Και αν φτάσω φεγγάρι, θα κοιτώ τον κόσμο να κοιμάται και να ονειρεύεται... Να ελπίζει, να προσμένει, ν' αδημονεί..
Θα δω και εσένα, ναι, να κάθεσαι στο κρεβάτι σου και να μην μπορείς να κοιμηθείς. Θα σκέφτεσαι τα δικά σου και θα ζαρώνεις το μέτωπο.
Θα σε χαιρετήσω, μα δεν θα με δεις.
Θα σου φωνάξω, μα δεν θα με ακούσεις.
Κάποια στιγμή θα κουραστείς απ' τις πολλές σκέψεις και θα ξαπλώσεις. Σύντομα θα σε πάρει ο ύπνος. Τότε θα έρθει ένα όνειρο να σου κάνει παρέα, θα είμαι εγώ πάνω στο φεγγάρι. Τελικά, με είδες και μου χαμογέλασες.
Μα τι συμβαίνει;
Όχι, μην φεύγεις!Που πάμε; Γιατί αλλάζει θέση το φεγγάρι;
Ξημέρωσε.
Ήρθε ο ήλιος και πήρε τον πρώτο ρόλο. Το φεγγάρι ,δειλά δειλά, έφυγε από κοντά σου και πήρε και εμένα. Ταξιδέψαμε σε άλλο μέρος. Δεν ξέρω που, δεν μου είπε, δεν μου μιλάει, απλώς με ταξιδεύει...
Ήταν όμορφα και όλο αυτό θα με κάνει να προσπαθήσω να ανέβω και πάλι, αν όχι στο φεγγάρι, τότε στον ήλιο και ας είναι η φωτιά του να με κάψει. 

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

Το πικραμένο κόκκινο μου



Πιστεύω σε κάτι που δεν έχω ζήσει. Πιστεύω στα θαύματα και ας αυτά δεν μου έκαναν τη χάρη να τα δω. Όταν περίμενα να γίνουν, αυτά σε άλλου ανάγκη τρύπωναν και τον χαροποιούσαν. Είχα και εγώ ανάγκη ένα θαύμα (μόνο ένα) και ενώ δεν έγινε ,ακόμα περιμένω πως αυτό το μαγικό της ζωής θα το δω με τα ίδια μου τα μάτια και θα κλάψω από την χαρά μου, και θα ευχαριστώ τη μοίρα που ενώ με πίκρανε πολύ, μου έδωσε απότομα και μια χαρά.

Πολλοί είναι αυτοί που λένε πως η μεγαλύτερες χαρές έρχονται εκεί που δεν τις περιμένεις και τότε είναι που νιώθεις πραγματικά πλήρης. Τότε εγώ τι να κάνω;

Δεν μπορώ να σταματήσω να ελπίζω και ας κάθε μέρα το ανεκπλήρωτο θαύμα, μου κόβει τα φτερά.

Δεν μου αρέσει να μακρηγορώ, αλλά ούτε και να ψεύδομαι. Η αλήθεια ,λοιπόν, για όλα αυτά είναι πως αυτό το θαύμα δεν θα γίνει ποτέ, ακόμα και αν παρακαλώ θεούς και αγγέλους, ακόμα και αν το έχω μεγάλη ανάγκη...

Δεν είναι εφικτό. Έχουν ήδη αλλάξει πολλά...

Όποιος νέος στόχος και αν είναι τώρα στο μυαλό μου, η ανάγκη μου γι' αυτό το θαύμα δεν θα φύγει ποτέ από την ψυχή μου, και λέω ψυχή και όχι νου, γιατί εκεί πονάει πιο πολύ...



Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009

Η καρδιά σου είναι ζωντανή

-Γιατί ακούμε την καρδιά μας;
-Επειδή εκεί που είναι η καρδιά σου, θα βρεις τον θησαυρό σου.
- Όμως η καρδιά μου είναι ταραγμένη. Έχει τα δικά της όνειρα, συγκινείται και λατρεύει την κοπέλα της ερήμου. Μου ζητάει διάφορα πράγματα, πολλές νύχτες δεν με αφήνει να κοιμηθώ, επειδή σκέφτεται την κοπέλα της ερήμου.
- Αυτό είναι καλό. Η καρδιά σου είναι ζωντανή. Ν΄ακούς πάντα αυτά που έχει να σου πει.
- Η καρδιά μου με προδίδει. Δεν θέλει να προχωρήσω.
- Αυτό είναι λογικό. Είναι φυσικό η καρδιά σου να φοβάται ότι ακολουθώντας τ' όνειρό σου, μπορεί να χάσεις όλα όσα έχεις ήδη κερδίσει.
- Τότε γιατί ν' ακούσω την καρδιά μου;
- Επειδή δεν θα μπορέσεις ποτέ πια να την κάνεις να σωπάσει. Ακόμα κι αν κάνεις πως δεν άκουσες αυτά που σου λέει, εκείνη θα είναι πάντα εκεί, μέσα σου, και θα σου επαναλαμβάνει αυτά που σκέφτεσαι.
- Θες να πεις ότι πρέπει να την ακούω ακόμα κι όταν με προδίδει;
- Η προδοσία είναι ένα χτύπημα που σου 'ρχεται αναπάντεχα. Αν γνωρίζεις καλά την καρδιά σου, δεν θα μπορέσει ποτέ να σ' το κάνει αυτό. Θα ξέρεις τα όνειρα και τις επιθυμίες της και θα ξέρεις πώς να τ΄αντιμετωπίσεις
Δεν θα μπορέσεις ποτέ να ξεφύγεις από την καρδιά σου. Επομένως είναι καλύτερα ν' ακούς αυτά που έχει να σου πει.
- Η καρδιά μου φοβάται μήπως πονέσει.
- Πες στην καρδιά σου ότι ο φόβος της μήπως πονέσει είναι χειρότερος από τον ίδιο τον πόνο. Κι ότι καμία καρδιά δεν πονάει ποτέ όταν πηγαίνει ν ' αναζητήσει τα όνειρα της, επειδή κάθε δευτερόλεπτο της αναζήτησης είναι μια συνάντηση με την ελπίδα.
- Γιατί οι καρδιές των ανθρώπων δεν τους λένε να μην ακολουθούν τα όνειρα τους;
- Επειδή αυτό είναι εκείνο που κάνει μια καρδιά να πονάει περισσότερο και οι καρδιές δεν θέλουν να πονούν.
- Λοιπόν, και τι να κάνω τώρα;
- Να συνεχίσεις το ταξίδι για την πραγματοποίηση της ελπίδας σου. Η καρδιά σου έχει διατηρήσει την ικανότητά της να σου δείξει τον δρόμο για ό,τι αγαπάς.

~ Όποιος και αν είσαι κι ό,τι και αν επιθυμείς, όταν θέλεις κάτι, το θέλεις επειδή αυτή σου η επιθυμία γεννήθηκε στη ψυχή του κόσμου και όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το πετύχεις.~

-Αλχημιστής-

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

Εικόνες από το χτες


Ζηλεύω το νερό.
Το νερό της βροχής, που από τις σπηλιές των δεξαμενών,
βρίσκει το δρόμο προς την ελευθερία.

Είμαι φθινόπωρο,
θύελλες και καταιγίδες μου υπενθυμίζουν πως δεν είναι για 'μένα τα καλοκαίρια.

Μυστικά και αυτοέλεγχος,
θεριά που πυρπολούν το κέντρο, με ωθούν να πετάξω
τη σφαίρα πιο μακριά

Σχεδόν έφτασα.
Βλέπεις τα χρόνια που κρύβονται πίσω από τη ματιά μου;

Αγαπώ την σιωπή.
Ποιες ζηλόφθονες νεράιδες σφράγισαν τα χείλη σου με βελόνα και κλωστή;
Κραυγές.
Ακούς κάποιον να φωνάζει; Να καταστρέφει τη γαλήνη που έχει λείψει στην ψυχή;

Σταγόνες.

Φίδια που καραδοκούν, έτοιμα να τραβήξουν την σκανδάλη στον επαναστάτη.

Καρδιοχτύπια

Ματώνω ξανά καθώς και πάλι η τύχη μου γυρίζει την πλάτη.
Χημική αντίδραση ή φυσικό πεδίο;

Με το φακό μέσα στο σκοτάδι αναζητώ την αλήθεια.

Το θαύμα του συναισθήματος
Σείεται η γη και κλαιν τα δέντρα, φωνάζει η αγάπη για βοήθεια.
Το αίσθημα του πόνου.

Ρίξε και άλλο αλάτι. Πέταξε με στην νεκρά θάλασσα

Μάτια δίχως λογική.

Κοιτάω προς τα πίσω, το δρόμο που χάραξα.
Χαμογελάω, καθόλου δεν άλλαξα.

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...