Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

Σαν μια σκάλα για το φεγγάρι





Θέλουμε ή τουλάχιστον προσδοκούμε τα βήματά μας να είναι σταθερά και σωστά στη ζωή μας. Φοβόμαστε μήπως κάποια λάθος κίνηση θα έχει και περαιτέρω προβλήματα. Ελπίζουμε ότι το επόμενο βήμα θα είναι καλύτερο απ' το προηγούμενο. Χαιρόμαστε όταν προχωράμε και στον δρόμο μας αντικρίζουμε τα ομορφότερα όνειρά μας.
Είναι σαν μια σκάλα, λοιπόν, η ζωή...
Κάθε σκαλί και πιο ψηλά, αλλά και πιο κοντά στο φως που ποτέ δεν θα σε κάψει...
Μπορεί κάποιο σκαλί να είναι χαλασμένο ή ασταθές και να πέσουμε, όμως κάθε σκαλί είναι και ένα βήμα για το όνειρο.
Τολμάμε να κοιτάξουμε το φεγγάρι, μα φοβόμαστε να φτάσουμε ως εκεί. Απλώνουμε το χέρι λες και θα το αγγίξουμε, όμως το ξέρουμε καλά πως αυτό είναι μόνο σκέψη της στιγμής...
Τι θα γινότανε άραγε έτσι όπως θα απλώναμε το χέρι, να πιάναμε τη σκάλα για το φεγγάρι;
Εγώ θα ανέβαινα. Τι έχω να άλλωστε να χάσω; Το πρώτο βήμα θα είναι το πιο εύκολο και αν μετά από αρκετά σκαλοπάτια ζαλιστώ από ύψος, δεν θα κοιτάξω κάτω. Δεν θα πάρω τα μάτια μου από το φεγγάρι. Δεν θα πάρω τα μάτια μου από το όνειρο. Και αν φτάσω φεγγάρι, θα κοιτώ τον κόσμο να κοιμάται και να ονειρεύεται... Να ελπίζει, να προσμένει, ν' αδημονεί..
Θα δω και εσένα, ναι, να κάθεσαι στο κρεβάτι σου και να μην μπορείς να κοιμηθείς. Θα σκέφτεσαι τα δικά σου και θα ζαρώνεις το μέτωπο.
Θα σε χαιρετήσω, μα δεν θα με δεις.
Θα σου φωνάξω, μα δεν θα με ακούσεις.
Κάποια στιγμή θα κουραστείς απ' τις πολλές σκέψεις και θα ξαπλώσεις. Σύντομα θα σε πάρει ο ύπνος. Τότε θα έρθει ένα όνειρο να σου κάνει παρέα, θα είμαι εγώ πάνω στο φεγγάρι. Τελικά, με είδες και μου χαμογέλασες.
Μα τι συμβαίνει;
Όχι, μην φεύγεις!Που πάμε; Γιατί αλλάζει θέση το φεγγάρι;
Ξημέρωσε.
Ήρθε ο ήλιος και πήρε τον πρώτο ρόλο. Το φεγγάρι ,δειλά δειλά, έφυγε από κοντά σου και πήρε και εμένα. Ταξιδέψαμε σε άλλο μέρος. Δεν ξέρω που, δεν μου είπε, δεν μου μιλάει, απλώς με ταξιδεύει...
Ήταν όμορφα και όλο αυτό θα με κάνει να προσπαθήσω να ανέβω και πάλι, αν όχι στο φεγγάρι, τότε στον ήλιο και ας είναι η φωτιά του να με κάψει. 

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

Το πικραμένο κόκκινο μου



Πιστεύω σε κάτι που δεν έχω ζήσει. Πιστεύω στα θαύματα και ας αυτά δεν μου έκαναν τη χάρη να τα δω. Όταν περίμενα να γίνουν, αυτά σε άλλου ανάγκη τρύπωναν και τον χαροποιούσαν. Είχα και εγώ ανάγκη ένα θαύμα (μόνο ένα) και ενώ δεν έγινε ,ακόμα περιμένω πως αυτό το μαγικό της ζωής θα το δω με τα ίδια μου τα μάτια και θα κλάψω από την χαρά μου, και θα ευχαριστώ τη μοίρα που ενώ με πίκρανε πολύ, μου έδωσε απότομα και μια χαρά.

Πολλοί είναι αυτοί που λένε πως η μεγαλύτερες χαρές έρχονται εκεί που δεν τις περιμένεις και τότε είναι που νιώθεις πραγματικά πλήρης. Τότε εγώ τι να κάνω;

Δεν μπορώ να σταματήσω να ελπίζω και ας κάθε μέρα το ανεκπλήρωτο θαύμα, μου κόβει τα φτερά.

Δεν μου αρέσει να μακρηγορώ, αλλά ούτε και να ψεύδομαι. Η αλήθεια ,λοιπόν, για όλα αυτά είναι πως αυτό το θαύμα δεν θα γίνει ποτέ, ακόμα και αν παρακαλώ θεούς και αγγέλους, ακόμα και αν το έχω μεγάλη ανάγκη...

Δεν είναι εφικτό. Έχουν ήδη αλλάξει πολλά...

Όποιος νέος στόχος και αν είναι τώρα στο μυαλό μου, η ανάγκη μου γι' αυτό το θαύμα δεν θα φύγει ποτέ από την ψυχή μου, και λέω ψυχή και όχι νου, γιατί εκεί πονάει πιο πολύ...



Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009

Η καρδιά σου είναι ζωντανή

-Γιατί ακούμε την καρδιά μας;
-Επειδή εκεί που είναι η καρδιά σου, θα βρεις τον θησαυρό σου.
- Όμως η καρδιά μου είναι ταραγμένη. Έχει τα δικά της όνειρα, συγκινείται και λατρεύει την κοπέλα της ερήμου. Μου ζητάει διάφορα πράγματα, πολλές νύχτες δεν με αφήνει να κοιμηθώ, επειδή σκέφτεται την κοπέλα της ερήμου.
- Αυτό είναι καλό. Η καρδιά σου είναι ζωντανή. Ν΄ακούς πάντα αυτά που έχει να σου πει.
- Η καρδιά μου με προδίδει. Δεν θέλει να προχωρήσω.
- Αυτό είναι λογικό. Είναι φυσικό η καρδιά σου να φοβάται ότι ακολουθώντας τ' όνειρό σου, μπορεί να χάσεις όλα όσα έχεις ήδη κερδίσει.
- Τότε γιατί ν' ακούσω την καρδιά μου;
- Επειδή δεν θα μπορέσεις ποτέ πια να την κάνεις να σωπάσει. Ακόμα κι αν κάνεις πως δεν άκουσες αυτά που σου λέει, εκείνη θα είναι πάντα εκεί, μέσα σου, και θα σου επαναλαμβάνει αυτά που σκέφτεσαι.
- Θες να πεις ότι πρέπει να την ακούω ακόμα κι όταν με προδίδει;
- Η προδοσία είναι ένα χτύπημα που σου 'ρχεται αναπάντεχα. Αν γνωρίζεις καλά την καρδιά σου, δεν θα μπορέσει ποτέ να σ' το κάνει αυτό. Θα ξέρεις τα όνειρα και τις επιθυμίες της και θα ξέρεις πώς να τ΄αντιμετωπίσεις
Δεν θα μπορέσεις ποτέ να ξεφύγεις από την καρδιά σου. Επομένως είναι καλύτερα ν' ακούς αυτά που έχει να σου πει.
- Η καρδιά μου φοβάται μήπως πονέσει.
- Πες στην καρδιά σου ότι ο φόβος της μήπως πονέσει είναι χειρότερος από τον ίδιο τον πόνο. Κι ότι καμία καρδιά δεν πονάει ποτέ όταν πηγαίνει ν ' αναζητήσει τα όνειρα της, επειδή κάθε δευτερόλεπτο της αναζήτησης είναι μια συνάντηση με την ελπίδα.
- Γιατί οι καρδιές των ανθρώπων δεν τους λένε να μην ακολουθούν τα όνειρα τους;
- Επειδή αυτό είναι εκείνο που κάνει μια καρδιά να πονάει περισσότερο και οι καρδιές δεν θέλουν να πονούν.
- Λοιπόν, και τι να κάνω τώρα;
- Να συνεχίσεις το ταξίδι για την πραγματοποίηση της ελπίδας σου. Η καρδιά σου έχει διατηρήσει την ικανότητά της να σου δείξει τον δρόμο για ό,τι αγαπάς.

~ Όποιος και αν είσαι κι ό,τι και αν επιθυμείς, όταν θέλεις κάτι, το θέλεις επειδή αυτή σου η επιθυμία γεννήθηκε στη ψυχή του κόσμου και όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το πετύχεις.~

-Αλχημιστής-

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

Εικόνες από το χτες


Ζηλεύω το νερό.
Το νερό της βροχής, που από τις σπηλιές των δεξαμενών,
βρίσκει το δρόμο προς την ελευθερία.

Είμαι φθινόπωρο,
θύελλες και καταιγίδες μου υπενθυμίζουν πως δεν είναι για 'μένα τα καλοκαίρια.

Μυστικά και αυτοέλεγχος,
θεριά που πυρπολούν το κέντρο, με ωθούν να πετάξω
τη σφαίρα πιο μακριά

Σχεδόν έφτασα.
Βλέπεις τα χρόνια που κρύβονται πίσω από τη ματιά μου;

Αγαπώ την σιωπή.
Ποιες ζηλόφθονες νεράιδες σφράγισαν τα χείλη σου με βελόνα και κλωστή;
Κραυγές.
Ακούς κάποιον να φωνάζει; Να καταστρέφει τη γαλήνη που έχει λείψει στην ψυχή;

Σταγόνες.

Φίδια που καραδοκούν, έτοιμα να τραβήξουν την σκανδάλη στον επαναστάτη.

Καρδιοχτύπια

Ματώνω ξανά καθώς και πάλι η τύχη μου γυρίζει την πλάτη.
Χημική αντίδραση ή φυσικό πεδίο;

Με το φακό μέσα στο σκοτάδι αναζητώ την αλήθεια.

Το θαύμα του συναισθήματος
Σείεται η γη και κλαιν τα δέντρα, φωνάζει η αγάπη για βοήθεια.
Το αίσθημα του πόνου.

Ρίξε και άλλο αλάτι. Πέταξε με στην νεκρά θάλασσα

Μάτια δίχως λογική.

Κοιτάω προς τα πίσω, το δρόμο που χάραξα.
Χαμογελάω, καθόλου δεν άλλαξα.

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

Φωτιά και στάχτη



Μου θυμίζεις τα προσανάμματα. Τα παίρνω στα χέρια μου, τα βάζω στο τζάκι και ανάβω φωτιά. Αυτά μένουν εκεί, ακίνητα και υπομένουν το κάψιμο της. Εγώ στέκομαι και κοιτάζω, τ' αφήνω να με ζεσταίνουν, να μου προσφέρουν το απαλό φως της φωτιάς και να χαϊδεύουν τα αυτιά μου να σκασίματα στο εξωτερικό τους.
Η φωτιά προχωράει πιο βαθιά, μα και πάλι αυτά μένουν ακίνητα, να μου χαρίζουν ζεστασιά. Τα λεπτά περνάνε και εσύ ακόμα εκεί. Περιμένεις να πλησιάσω και υπομένεις την φωτιά. Περιμένεις...
Θα 'πρεπε να ήξερες πως μ' αρέσει μόνο να τη βλέπω. Φοβάμαι να την αγγίξω.
Την ανάβω. Την κοιτάζω και κάνει τα μάτια μου να γυαλίζουν. Στέκομαι δίπλα της και χαλαρώνω.
Πέρασαν ώρες και με πήρε ο ύπνος μπροστά στο τζάκι. Όταν ξύπνησα είχε ήδη σβήσει η φωτιά και μου είχε αφήσει στάχτη και τίποτα περισσότερο. Αναρωτήθηκα γιατί με άφησε να την αφήσω. Δεν δάκρυσα, ούτε φώναξα. Έκατσα σιωπηλά δίπλα στa αποκαΐδια και τα κοιτούσα σκεφτική.
Δεν θα μάθω ποτέ αν άξιζε να μπω στο χορό της φωτιάς, στο δικό σου ρυθμό.
Δεν θα μάθω ποτέ αν μέσα στην στάχτη σιγοκαίει ακόμα κάτι...
Μα τι λέω;
Απ' την στάχτη δεν γεννιέται φωτιά.
Δίστασα και έμεινα με το ίσως μιας επιλογής. Δεν πρόλαβα να κρατήσω αυτή τη φωτιά, γιατί την ανάγκασε ο χρόνος να σβήσει και να μ' αφήσει με την απορία.

Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009

Σωστό ή λάθος;



Λένε πως στη ζωή υπάρχουν δύο δρόμοι. Ο σωστός και ο λάθος. Και δύο είδη ανθρώπων. Αυτοί που επιλέγουν να κάνουν το σωστό και αυτοί που επιλέγουν να κάνουν το λάθος. Κανείς όμως δεν αναφέρεται σ' αυτούς που δίνουν πόλεμο μέσα τους προκειμένου να κάνουν το σωστό, ενώ όλο το είναι τους φωνάζει να κάνουν το λάθος.

Θα μου πεις εσένα τι σε νοιάζει?

Θα σου πω ανήκω σ' αυτούς.

Θα μου πεις ποιο είναι το λάθος σου?

Θα σου πω εσύ.

Θα ρωτήσεις γιατί.

Θα σου πω γιατί στέκεσαι απέναντι μου σαν πέτρινη απουσία και εγώ σε νιώθω παντού μέσα μου.

Είναι νωρίς ακόμα και φοβάμαι. Μπορώ να δώσω μορφή στο άπιαστο, μπορώ να χαιρετήσω το φεγγάρι, μπορώ να πετάξω. Αλλά τα φτερά μου δεν πετούν. Είμαι το ένα μισό της της σελήνης και εμένα μ' αρέσει μόνο η πανσέληνος. Κοιτάς με μάτια ορθάνοιχτα, γεμάτα απορία. Καφετιά φαντάσματα που στοιχειώνουν τα όνειρα μου. Αρχή, μέση, τέλος, τα πάντα.

Και εσύ στέκεσαι εκεί σαν πέτρινη απουσία...

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009

Kάτι να γυαλίζει...

Παρομοίασες τη γη με μια μπάλα και εγώ σου έκανα πάσα.
Αναφέρθηκες σε βράδια, τα παρομοίασες με αλκοολούχα ποτά και εγώ μέθυσα.
Έκρυψες το χαμόγελό σου, μα εγώ το βρήκα.

Άκουσα ένα τραγούδι και άρχισα να χορεύω.
Διάβασα δύο στίχους και δάκρυσα.
Είδα παλιές φωτογραφίες και μελαγχόλησα.
Ήπια ένα ποτό και γύρισα στα βράδια που έζησα.


Άρχισα να περπατάω και τα βήματά μου, σαν μπάλα του μπάσκετ, ηχούσαν σε όλο το γήπεδο της γης. Ξαφνικά, είδα κάτι να γυαλίζει, ήταν χωμένο στην αμμουδιά. Προσπάθησα να το βγάλω, όσο εγώ προσπαθούσα, τόσο το έχανα και τόσο αυτό γυάλιζε και μ’ έκανε να προσπαθώ και να προσπαθώ…στο τέλος, χάθηκα εγώ μέσα στη τρύπα που είχα δημιουργήσει. 

Βρήκα το χαμόγελό σου, αλλά εγκλωβίστηκα...

Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2009

Σταυροδρόμι



Έχει πανσέληνο απόψε.
Κάτι τέτοιες νύχτες είναι που η ψυχή, δυναμωμένη από την ατμόσφαιρα που κυριεύει τους ανθρώπους, επιτίθεται στην αδύναμη λογική την πιο κατάλληλη στιγμή
Και η λογική, ανίκανη να αντιταχθεί στην ισχύ της, παραμερίζει και της επιτρέπει να κυριαρχήσει.
Κάτι τέτοιες νύχτες που κλείνεις τα μάτια και καταβάλεις φιλότιμες προσπάθειες να κοιμηθείς, προσπαθώντας να αποφύγεις τα αναπόφευκτα.
Ξέρεις όμως ότι αυτή τη μάχη θα τη χάσεις.
Γιατί αν και φυλακισμένη ψυχή σου, βρήκε τον τρόπο να σπάσει τα δεσμά της και τώρα διατάζει , ελεύθερη πια, το είναι σου, απαλλαγμένη από την ενοχλητική παρουσία της λογικής. Κάτι τέτοιες νύχτες, λοιπόν, κουλουριάζεσαι στο κρεβάτι σου και αφήνεις ελεύθερα όσα κρατούσε δέσμια η λογική.

Και η πραγματικότητα, παίρνει την πρωτιά και βγάζει γεγονότα, θέματα και προσαρμογές...

Μια μέρα αρκεί για ν΄αλλάξουν ροή τα γεγονότα και αυτή η μέρα μοιάζει μ' εκείνη...

Σ’ έβαλα να μου πεις δύο λόγια για το τώρα,
μα εσύ απέτυχες.
Μ’ έβαλες να μεταφράσω δύο καφέ γυαλιστερές μπάλες που τις καλύπτουν τα βλέφαρα σου,
μα τελικά και εγώ απέτυχα.


Έτσι δεν συναντηθήκαμε ποτέ, αν και ήμασταν ο ένας δίπλα στον άλλον.
Περπατήσαμε σε δρόμους παράλληλους, μα ποτέ στον ίδιο.
Παίξαμε με τις μέρες και αυτές μας κορόιδεψαν.
Ακούγεται γελοίο, αλλά είναι η αλήθεια. Όποιος την δέχεται προχωράει, ενώ αυτός που αντιλέγει μαζί της, αν και πιο δυνατός, δεν πάει πουθενά.
Καλή συνέχεια λοιπόν. Ίσως να σε ψάξω κάποια νύχτα στα όνειρα μου, μα εσύ προσπάθησε να μην είσαι εκεί...

Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2009

Σαν μια κορδέλα στα μαλλιά



Μαζί μου έλα, πέρα από τα σύννεφα.
Δώσε μου το χέρι σου, όταν θα φοβάμαι μήπως χαθώ.
Να μου χαμογελάς για να σου μιλώ.
Όλα αυτά, σαν κορδέλα δέσε την σφιχτά στα μαλλιά μου, να την φυσάει ο άνεμος και εγώ να περηφανεύομαι γι' αυτά που έχω ζήσει.


Θέλω να με πας στην ακρογιαλιά, με φεγγάρι.
Θέλω να με κοιτάς καθώς η βροχή θα πέφτει πάνω μου και θα ζωντανεύει
το κάθε κύτταρο μου.
Θέλω να με φιλάς μέσα στο απόλυτο σκοτάδι και εγώ να ψάχνω ν' αγγίξω τους ώμους σου, τα δάκτυλά σου, τα αισθήματά σου.


Κράτησε με στα χέρια σου σαν φύλλο χαρτιού και χάραξε πάνω του ο,τι σε εκφράζει.
Βγάλε την κορδέλα που μου 'χες σφίξει στα μαλλιά, δώσε ένα τέλος και μια αρχή.


Και άμα βγεις κάποια μέρα μόνος, έξω στη βροχή, σε παρακαλώ να προσέχεις το χαρτάκι που χάραξες, μην βραχεί και σβήσει τον πραγματικό σου εαυτό, γιατί τον αγαπάω...

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...