Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα έλλειψη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα έλλειψη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 19 Ιουλίου 2009

Το είχα μέσα μου καιρό...

Είναι άξιο απορίας, πολλές φορές να σκεφτόμαστε γιατί συμβαίνουν τόσο άσχημα πράγματα στην ζωή μας, γιατί κάτι που χάνουμε εμείς ή που δεν μας δόθηκε καν η ευκαιρία να το ζήσουμε, άλλοι το έχουν και το χαίρονται! 
Θα πρέπει να ομολογήσω πως και εγώ η ίδια για πάρα πολύ καιρό, προσπαθούσα μέσα μου να απαντήσω σε πολλά "γιατί"... Η απάντηση αυτού του ερωτήματος είναι για τον καθένα διαφορετική(όσο παράξενο και αν ακούγεται αυτό). Αυτό που θέλω να πω είναι πως ο καθένας μας αν κοιτάξει γύρω του, θα δει ανθρώπους με καλά και άσχημα στοιχεία, ανθρώπους που παρακαλάνε να μην δουν το ξημέρωμα και άλλους πάλι να είναι σε ετοιμότητα για να γευτούν το καινούργιο - άγνωστο του μετά. 
Πήρα τα δυο άκρα(γιατί έτσι κατά την γνώμη μου βρήκα την απάντηση στο πολύπτυχο και ομοούσιο ερώτημα μου "γιατί") και κατάλαβα τελικά πως κανείς μας δεν τα έχει όλα και αν ακόμα φαίνεται κάτι τέτοιο στην εικόνα του, κανείς δεν ξέρει τι θα του επιφυλάσσει το μέλλον. Αντίστοιχα αν κάποιος άλλος τα βλέπει όλα σκούρα γύρω του, πιστεύω πως κάποια μέρα θα δει το πολυπόθητο φως.

Νιώθω πολύ μικρή για να λέω μεγάλα λόγια, αλλά και αρκετά μεγάλη για να υποστηρίξω την άποψη ότι αν δεν ελπίζεις στο καλύτερο και αν δεν προσπαθείς να αγαπήσεις τα όσα έχεις, καλύτερα να μην ζεις! Βαριά αυτή η λέξη, αλλά ακόμα πιο οδυνηρή είναι η έλλειψη κάποιου που αγάπησες και δεν σταματάς να λες το ρήμα αγαπώ στο χρόνο μέλλοντα όταν αναφέρεσαι για αυτόν. Ακόμα πιο οδυνηρή η αλήθεια που αντικρίζουν τα μάτια σου, όταν βλέπεις πως αν ήταν εδώ, όλα θα ήταν διαφορετικά, όλα θα ήταν εύκολα.
Σε κάτι τέτοιες στιγμές δεν πρέπει να σκέφτεσαι το τι έχασες και το πόσο σου κοστίζει αυτή η απώλεια και η ανάγκη να ήταν εδώ, αλλά το τι έμαθες από τούτο τον άνθρωπο, τι χρωστάς σε αυτόν τον άνθρωπο, πόσο σε αγάπησε.

Αυτή την στιγμή είμαι σπίτι, η ώρα πάει μεσάνυχτα και εγώ, εδώ, μπροστά από μια άψυχη οθόνη, και ένα ποτήρι κρασί, δίνω ξανά πνοή στις στιγμές που με οδήγησαν εδώ, που με έκαναν να δέχομαι το τώρα, να με δυναμώνει το πριν και να ζωγραφίζω το δρόμο του αύριο. Πίνω λοιπόν για το αύριο που αδημονεί να με δει, για το τώρα για εμένα και για όσους δουν την ανάρτηση μου αυτή και για το παρελθόν μου που με έχει πικράνει...

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...