Μου θυμίζεις τα προσανάμματα. Τα παίρνω στα χέρια μου, τα βάζω στο τζάκι και ανάβω φωτιά. Αυτά μένουν εκεί, ακίνητα και υπομένουν το κάψιμο της. Εγώ στέκομαι και κοιτάζω, τ' αφήνω να με ζεσταίνουν, να μου προσφέρουν το απαλό φως της φωτιάς και να χαϊδεύουν τα αυτιά μου να σκασίματα στο εξωτερικό τους.
Η φωτιά προχωράει πιο βαθιά, μα και πάλι αυτά μένουν ακίνητα, να μου χαρίζουν ζεστασιά. Τα λεπτά περνάνε και εσύ ακόμα εκεί. Περιμένεις να πλησιάσω και υπομένεις την φωτιά. Περιμένεις...
Θα 'πρεπε να ήξερες πως μ' αρέσει μόνο να τη βλέπω. Φοβάμαι να την αγγίξω.
Την ανάβω. Την κοιτάζω και κάνει τα μάτια μου να γυαλίζουν. Στέκομαι δίπλα της και χαλαρώνω.
Πέρασαν ώρες και με πήρε ο ύπνος μπροστά στο τζάκι. Όταν ξύπνησα είχε ήδη σβήσει η φωτιά και μου είχε αφήσει στάχτη και τίποτα περισσότερο. Αναρωτήθηκα γιατί με άφησε να την αφήσω. Δεν δάκρυσα, ούτε φώναξα. Έκατσα σιωπηλά δίπλα στa αποκαΐδια και τα κοιτούσα σκεφτική.
Δεν θα μάθω ποτέ αν άξιζε να μπω στο χορό της φωτιάς, στο δικό σου ρυθμό.
Δεν θα μάθω ποτέ αν μέσα στην στάχτη σιγοκαίει ακόμα κάτι...
Μα τι λέω;
Απ' την στάχτη δεν γεννιέται φωτιά.
Δίστασα και έμεινα με το ίσως μιας επιλογής. Δεν πρόλαβα να κρατήσω αυτή τη φωτιά, γιατί την ανάγκασε ο χρόνος να σβήσει και να μ' αφήσει με την απορία.
