Λένε πως στη ζωή υπάρχουν δύο δρόμοι. Ο σωστός και ο λάθος. Και δύο είδη ανθρώπων. Αυτοί που επιλέγουν να κάνουν το σωστό και αυτοί που επιλέγουν να κάνουν το λάθος. Κανείς όμως δεν αναφέρεται σ' αυτούς που δίνουν πόλεμο μέσα τους προκειμένου να κάνουν το σωστό, ενώ όλο το είναι τους φωνάζει να κάνουν το λάθος.
Θα μου πεις εσένα τι σε νοιάζει?
Θα σου πω ανήκω σ' αυτούς.
Θα μου πεις ποιο είναι το λάθος σου?
Θα σου πω εσύ.
Θα ρωτήσεις γιατί.
Θα σου πω γιατί στέκεσαι απέναντι μου σαν πέτρινη απουσία και εγώ σε νιώθω παντού μέσα μου.
Είναι νωρίς ακόμα και φοβάμαι. Μπορώ να δώσω μορφή στο άπιαστο, μπορώ να χαιρετήσω το φεγγάρι, μπορώ να πετάξω. Αλλά τα φτερά μου δεν πετούν. Είμαι το ένα μισό της της σελήνης και εμένα μ' αρέσει μόνο η πανσέληνος. Κοιτάς με μάτια ορθάνοιχτα, γεμάτα απορία. Καφετιά φαντάσματα που στοιχειώνουν τα όνειρα μου. Αρχή, μέση, τέλος, τα πάντα.
Και εσύ στέκεσαι εκεί σαν πέτρινη απουσία...
